De eerste indrukken!!!

De vliegreis was heet en lang. De overstap tussen Cairo en het vliegtuig naar Entebbe verliep niet helemaal soepel omdat we vertraging hadden opgelopen en toen we aankwamen in Cairo hadden we maar een klein half uur om over te stappen. Enig om de tulbanden in het echt te zien, inclusief de jurken, je snapt niet dat het aan deze kant van de wereld heel normaal is voor een man om er zo bij te lopen. Er stond niet aangegeven waar we moesten zijn en dat terwijl er werd omgeroepen door de luidsprekers op het vliegveld dat de passagiers van de vlucht naar Entebbe zich moesten melden omdat ze op het punt stonden te vertrekken. We zijn achter een paal gaan staan en hebben tegen elkaar gezegd: nu gewoon rustig blijven ;)! Gelukkig kon een man achter de balie, met een echt Egyptisch hoofd trouwens, ons vertellen dat we via een klein deurtje naar de gate moesten lopen. Daar werden we opgevangen door een man die ons een lift in bonjourde en aangaf dat we moesten gaan rennen. We hadden veel bekijks, twee blonde vrouwen die met koffers hysterisch aan het rennen zijn! We kwamen de slurf doorgerend en waren de laatste die in het vliegtuig stapten. Gered!
De vlucht zelf was niet zo geweldig. We vlogen met Egypt Air maar deze stewards waren niet echt happy geloof ik, eerder chagrijnig. Toen we aankwamen stapten we uit door middel van een trapje, gewoon naar buiten. Nergens een slurf te zien. Het vliegveld van Entebbe (Oeganda) is eigenlijk een grote hal. Met één klein kantoortje waar de administratie duidelijk niet op orde was. De ordners en papieren lagen overal in het rond en op stapels gegooid. Geweldig! Het roze kaartje wat je moet invullen in het vliegtuig om af te geven bij de balie als je een visum haalt werd gewoon weggegooid zonder ernaar te kijken. Dus alleen deze niet Nederlands aanpak was al even schakelen. Ze doen ook zo vreselijk rustig aan…het valt echt opdat je hier dóór loopt! De afrikanen lopen een stuk langzamer en staan veel stil. Ik ga dit tempo (proberen) over te nemen de komende weken anders word je helemaal crazy als haastige en gestructureerde Nederlander!
We werden opgevangen door een jongen met de naam Ismaël van het guesthouse met een bordje ‘Petersen’. Prachtig geregeld. De deuren naar buiten gingen open en we hadden een groot publiek. Allemaal mensen in kleurige kleren (teveel glitter ;) stonden te schreeuwen. We hadden tijdens de vlucht al tussen de witte gewaden en tulbanden gezeten maar dit bleken dus allemaal mensen te zijn die terugkwamen uit Mekka. Het was 3.30 uur s’nachts maar alles en iedereen was gearriveerd, kinderwagens, opa en oma, het complete dorp geloof ik. In een witte auto werd onze bagage gepropt en toen we in de auto zaten ging de radio aan, gelijk van die echte bijpassende ‘swingmuziek’. Verder was het pikdonker en heb ik niet veel gezien. Ze hebben hier niet zoveel straatlantaarns als bij ons. Paul onze gastheer liep rond in z’n badjasje (met nadruk op badjas-JE) en liet de kamer zien waar we zouden overnachten. Heerlijk om gestrekt in een bed te kunnen liggen in plaats van opgevouwen in een vliegtuig. Mama zou nog even de tijd juist instellen op de mobiel maar na heel wat gebliep gaf ze het op ;) eerst maar eens slapen.
De volgende ochtend kennis gemaakt met Claire de vrouw van Paul. Zij had de tafel gedekt met een heerlijk ontbijt op de veranda. De tuin van het guesthouse was echt prachtig. Paul heeft ons ’s middag een rondleiding gegeven. Bananen, advocado, sinaasppelbomen, ik weet nu waar alles vandaan komt. En heel veel mooie bijzondere struiken en bloemen. Ook de bomen hier hebben bloemen. Ik verdenk de bomen in Nederland er nu van dat ze zich inhouden maar dat er nog veel meer in zit wat er niet uitkomt. S’middags moest Paul naar een meeting in het dorp en wij gingen mee om Ugandese shilling te pinnen. Onderweg een drukte van jewelste. Getoeter en gedoe. Iedereen rijdt links ook even wennen met oversteken. De meeting van Paul begon om half twee in een een of ander parkje. Achteraf hoorden we dat er niemand was om half 2 en dat ze uiteindelijk om half 4 gestart zijn. Wij zijn na het pinnen alleen weer teruggelopen naar het guesthouse. Dat was nog een flinke wandeling. Onderweg had Paul ons aangewezen waar we zouden kunnen lunchen. Dit was bij een golfbaan. Op de achtergrond zag je het Victoria Lake liggen. Om wat foto’s te maken liepen we een stukje naar beneden. Hier stond een boom met een paar schoenen eronder. Toen we daar naar stonden te kijken kwamen er wat jongens aan die nieuwsgierig waren. Ze spreken allemaal wel een beetje Engels dus dat was heel grappig. Ze zijn absoluut niet verlegen en heel open. Deze jongens zaten allemaal onder een boom verderop te wachten tot iemand wilde golfen. Nou, dan konden zo volgens mij erg lang wachten. Maar goed ze namen het zeer serieus en voelde zich heel wat als ‘caddy’. Bij een voormalige paardenstal was nu iets van een terras ingericht met geweldige verlichting…overal peertjes en stroomdraden en ijzeren balkjes en het afdakje waar we onder zaten was niet erg betrouwbaar. We hebben ontzettend gelachen. Het menu was op een krijtboordje geschreven. Deze werd verplaatst van tafel naar tafel. Ik nam beef kebab? En mama een cheeseburger. De wachttijd hier is x 8, maar daar moet je je even op instellen. Uiteindelijk komt er toch iets uit de keuken. Toen dat van mij arriveerde zag het eruit als, ik ga het gewoon zeggen, als twee drollen. Het was gehakt in iets van deeg gerold en in olie gebakken? Ik heb heel rustig aangedaan met eten om niet gelijk m’n maag en darmen op hol te brengen. De olie waarin word gebakken is niet wat we gewend zijn dus dat eten voel je echt vallen zeg maar. Zowel mijn moeder als ik kregen het niet op, maar het eten laten staan hier kon ik niet over m’n hart verkrijgen. Terwijl mama checkte of niemand keek heb ik met een servetje de gehaktrollen en cheeseburger in het voorvakje van mij rugtas gedaan. Je gaat echt raar doen hier! Maar goed je ziet armoede en dat maakt het allemaal wat minder gemakkelijk. We hebben vriendelijk bedankt voor het lekkere eten en zijn met een geurende rugtas vertrokken. De vetvlekken krijg ik er waarschijnlijk niet meer uit. Als je dan zo terug loopt liggen er mensen in de berm. Helemaal bewusteloos lijkt het. Dit zijn lijmsnuivers. Het lijkt werkelijk waar of ze dood zijn, zowel op de heen als terug weg lag hij hetzelfde. Alleen ’s middags in de snikhete zon. En je kunt niets doen. Dat hakt erin hoor! Verderop was, als je van de weg af een zijstraat in liep een ‘marktje’ had Paul gezegd. Nou, toen was het helemaal feest, ik heb geen foto’s gemaakt want dat kán gewoon niet. Zulke ellendige omstandigheden, op zo’n moment foto’s maken van mensen is echt mensonterend. We zijn daarna weer terug gegaan naar het guesthouse en hebben anderhalf uur als een blok geslapen. ’s Avonds arriveerden 3 Zweden die vanuit Congo kwamen waar ze al 5 maanden hadden gezeten. Echte avonturiers dus aan de lange baarden te zien ;). Evert en Nel kwamen ook aan en we hebben met z’n allen pizza besteld. Dit was een tip van Paul de gastheer. En dat was best een goeie pizza. Beetje bitter hier en daar, maar goed. ’s Avonds hebben Evert en Nel ons verhalen verteld van wat ze in de afgelopen 12 jaar dat ze hier zijn hebben meegemaakt. Toen naar bed en ja hoor daar was het idiote hoofdlampje voor nodig. Er was namelijk geen ‘power’ (elektriciteit). Ik had van tevoren gezegd dat ik dat ding niet op m’n hoofd zou doen maar het kan niet anders. Maar het was wel heel grappig om met zo’n lichtbundel naar de toilet, badkamer etc. te gaan. M’n moeder had het niet meer en heeft het uitgebreid op de foto gezet.
Weer heel goed geslapen met het raam open en daardoor af en toe een heerlijk zwoel briesje. En dat in november. De volgende ochtend om 7 uur opgestaan om te ontbijten en om 8 uur weg te rijden. David de chauffeur laadde alle koffers op de truck en daar een oranje zeiltje en touwen er overheen om te voorkomen dat men de koffers van de truck grist. Van Evert mocht ik voorin omdat het m’n eerste keer in Afrika is. Geweldig om in zo’n truck te rijden. Raampje open en kijken maar. Nou, er was genoeg te zien. Ik heb de hele weg bijna niets gezegd. Dus dat is al bijzonder ;)
Vandaag dus onder weg gaan naar Soroti om naar het huis van Nel en Evert. Zij hebben een mooi huis midden in de bush. Om 8 uur s’ochtend vertrokken vanuit Entebbe met een truck en David als chauffeur omdat het beter is om als Mzungu (blanke) niet zelf te rijden. Als je dan een ongeluk veroorzaakt word het verblijf hier iets langer dan 3 weken. Ik mocht voorin de truck zitten en heb met het raam wagenwijd open (tis prachtweer hier) ;) tijdens de autorit van 8 uur de ogen uit m’n hoofd gekeken. Ik kan het niet anders zeggen. Wat een andere wereld, alles is anders, zoveel mensen, zoveel armoede, mensen die echt mager zijn! De kinderen met de dikke buikjes ken je natuurlijk van foto’s maar als ze je echt aankijken is dat weer heel anders… dode honden langs de weg, en ontzettend veel afval en troep het is echt een bende overal. Gisteren ging ik bijna over m’n nek toen we even uitstapten, ik denk wat ruik ik toch, komt de open riolering langs me heen gedreven, ongelofelijk. Het land zelf, de natuur is daarentegen echt prachtig. De combinatie hiervan met de echte ronde kleien hutjes waar men in woont is heel geweldig. Ik maakte gisteren vanuit de auto een foto van de ondergaande zon en liet hem aan David zien, hij trok zijn schouders op en zei: That’s the sun. Ik zeg: ja, that’s the sun!! Ze hebben een hekel aan de zon hier en snappen niet dat je daar een foto van maakt, hahaha! Verder wilde ik hem een kauwgompje aanbieden maar die jongen schrok daar echt van, ik denk hé rustig maar…verteld Nel me dat hij denkt dat het een medicijn is… We hebben ergens ‘geluncht’. Eigenlijk was niets van de kaart beschikbaar dus dat werd het 2e gebakken ei van de dag. Daarna weer verder maar de wegen werden steeds slechter. Het autokastje voor m’n knieën knalde steeds open dus m’n knieën hebben het geweten. Wat een kuilen en herrie. Als je aankomt tril je nog. We zijn door een moeras gegaan. Daar stonden jongetjes in kano’s van boomstammen met lange stokken te vissen denk ik. Ook nog een stukje regenwoud. Echt je komt ogen en oren te kort. We kwamen in het donker aan. Hier ontmoeten we Agnes en haar vriend, zij werkt voor Evert en Nel. Evert had in de supermarkt 2 kippen gekocht en deze hebben we opgegeten met satésaus gemaakt van pindakaas. Morgen gaan we naar Ngora, daar is de dovenschool waar het de bedoeling is dat ik een muurschildering ga maken van 4 bij 11 meter…….! En mijn moeder heeft de eerste kakkerlak ‘gekilld’, ook zeer fijn, welterusten!