Nog meer indrukken; 21 en 22 november

Hier een impressie van zondag, maandag en vandaag. Zondag hebben we rustig aan gedaan. Tenminste dat was het plan. Uiteindelijk werd het toch weer en dag met heel veel indrukken. Nel wilde iets afleveren bij Arja (werkzaam bij Amecet, een tehuis voor aidsbaby’s van Jeugd met een Opdracht) dus we gingen mee. Dit was mijn eerste rit op een Boda Boda. Dit is een jongen op een fiets (duidelijk geen Gazelle) met een klein kussentje achterop waar je kunt plaats nemen. De arme ziel. Ik had de heenweg een heel kleintje en toen we eenmaal onderweg waren zag ik dat de weg steeg. De ander jongens waar mijn moeder en Nel bij achterop zaten waren veel groter. Ik zei tegen Nel dat doe ik nooit meer. Maar goed zij doen het juist wel omdat die jongens dan weer verdienen (0,20ct). Op de terug weg was het gelukkig een grote jongen dus dat ging sneller. Bij Ton en Arja was het heel gezellig. Het eerste wat ze zeiden was ben jij nou de schoondochter! Ik dacht nee ik ben de dochter maar ze hadden het over mijn schoonouders want die kennen ze goed. Heel leuk! Ze wilden weten hoe het met hen was en met Peter. Ongelofelijk hoe die mensen daar zelf leven en wat voor werk ze doen. Allemaal verschillende donkere kinderen kwamen binnen, zaten binnen of kwamen om het hoekje kijken in de woonkamer waar we zaten. De woonkamer is keuken in een en de totale oppervlakte is 4 bij 4 meter. Arja heeft ons een rondleiding gegeven door het gebouw en de tuin erom heen. Het is allemaal eenvoudig en primitief maar de slaapzalen voor de kinderen waren gezellig. De tuin was ontzettend groot. Aan een jongetje vroeg Arja of hij ons zijn ‘tuin’ wilde laten zien. Hij liep trots naar een hoekje van de tuin waar wat groens stond. We moesten van hem aan een blaadje ruiken, dit rook naar citroen. Arja vertelde dat hij graag een tuintje wilde en dat hij er druk mee was. Daarna zijn we naar het gebouw ernaast gelopen. Hier werden de allerkleinsten opgevangen. Op de veranda zaten allerlei vrouwen met baby’s op schoot, terwijl ze met hun voeten maxicosi’s heen en weer schommelden. Ik ben gelijk op zoek gegaan naar Catherine. Bij het vorige bezoek van mijn ouders had mij vader haar helemaal het einde gevonden dus ik wilde weten hoe het met haar ging. Ik ben naar binnen gegaan en heb aan iedereen gevraagd waar ze was. Uiteindelijke kwam ik bij de achtertuin en daar liep ze met een grote stok in haar handen. Een enig kind! Ze stonk vreselijk maar dat hebben we maar even genegeerd. Op m’n arm heb ik haar meegenomen naar de veranda waar we een poosje hebben gezeten met alle kinderen opschoot etc. In een bedje aan de kant lagen 3 héle kleintjes, ondervoed en HIV besmet. Kortom niet leuk om te zien. Weer een heel indrukwekkende middag.
Maandagochtend zijn we vertrokken naar Ngora. In Ngora is de dovenschool waar we praktisch de handen uit de mouwen gaan steken. Ik ben eerst met Evert op een Boda Boda naar Soroti geweest om verf te kopen. In een ‘winkel’ stonden wat planken met potten een groot draaiding met alle kleurstrookjes zoals bij de Karwei. Ik loop daar enthousiast naartoe maar dat was niet handig want dat stond er eigenlijk voor de sier. De kleuren die ze hadden waren de kleuren die ze hadden zeg maar. Toen nog even naar de winkel waar ze levensmiddelen verkochten. Deze winkel word gerund door Indiërs dat zijn echte handelaren hier. Evert en ik hebben op een stoel voor de winkel gezeten om te kijken wat er allemaal gebeurt voor de deur. Het wemelt van de mensen en je kunt er uren naar gaan zitten kijken. En zij trouwens naar ons. De truck kwam ons ophalen en nadat de spullen waren ingeladen zijn we vertrokken naar Ngora. Onderweg ontzettend mooie natuur, ik heb alleen maar foto’s gemaakt. We gingen nu echt de bush in waar mensen bijna geen blanken zien en dat was te merken ;) Na een lekkere modderdouche omdat ik uit raam hing was daar de eindbestemming: de Ngora Dovenschool.
Deze verblijfplaats gaat weer een stapje terug. Vooral de douche is even slikken. Een vloer die donker van kleur is, en dat is alles wat er maar over zal zeggen. In bed zit ik. Pap, ik snap nu wat je hebt doorgemaakt. Je ligt als een banaan in bed. En ‘s ochtends draai ik om zodat je weer in de juiste stand uit bed stapt. Na een rondleiding over de hele compound zijn we gelijk aan de slag gegaan. Alles kon een opknapbeurt gebruiken maar je moet ergens beginnen. De staffroom (lerarenkamer). Ik zal proberen wat foto’s te uploaden zodat je het resultaat voor en na kunt zien. Het was ontzettend leuk om te doen. Terwijl je aan het verven bent word je gadegeslagen door zo’n 25 kinderen die zwijgend staan te kijken. Je hoort alleen het schuifelen van hun voeten. Gebarentaal kan ik helaas niet maar ik heb me er wel in verdiept om toch een beetje te communiceren. Het zijn echt schatten. Heel veel zijn wees. En je wilt gewoon niet alles weten over de situatie waar kinderen uit komen of uiteindelijk weer naar toe gaan. Ik heb een ‘naam’ gekregen: je rechter wijsvinger tussen je onderlip en kin leggen. Dat schijnt de aanduiding te zijn voor mij. Of ze wijzen naar hun linkeroor, hahaha. Ze hadden door dat die van mij heel bijzonder is, heel grappig. Laat inde middag kwamen de kinderen aanzetten met houten stokken. Ze deden voor dat je erop moest bijten. Het bleek suikerriet te zijn. Ze hebben ontzettend om ons gelachen omdat we heel onhandig met onze tanden de schors er vanaf haalden en de takjes uitspuugden. Maar het was wel echt lekker. Vroeg naar bed gegaan. Rond een uur of 6 weer wakker. Ik heb een half uur liggen luisteren naar het geluid van beesten buiten. Ik wist niet wat het was en durfde er niet uit. Mama wist me te vertellen dat het vleermuizen waren maatje groot. Wat een herrie kunnen die maken!
Vandaag de laatste verfhand gelegd aan de staffroom. Het is een kleurige boel geworden. Toen een grote fotosessie gehad. Als je je camera tevoorschijn haalt heb je gelijk een hele zwerm kinderen om je heen. Ze willen allemaal op de foto. Dus dat zijn hele leuke plaatjes geworden. Het werd af en toe een groot gevecht want het leukste voor hen is natuurlijk om zichzelf daarna terug te zien en dat is natuurlijk moeilijk met zo’n klein schermpje. Met een blocnote en pen op zak lukt het om de kinderen dingen te vragen en ze vinden het hartstikke interessant om met de Mzungu’s te praten. Elke dag dat we hier zijn eten we om 2 uur s’middags rijst met vlees. Dit word voor ons bereid als een echt luxe maaltijd en word in twee pannetjes gebracht door een dochter van de hoofdmeester. Nou, ik vind dat echt verschrikkelijk om te eten. Het vlees had ik in m’n mond (met huid en vet enzo) toen Evert vertelde dat het vlees uit zo’n ‘kraampje’ langs de weg komt. Dat zijn dus de hompen vlees die daar gewoon hangen, vreselijk. Dat eten hier is afzien. Nu weer slapen. Welterusten.