Titels geven ben ik niet goed in!! 23 & 24 novembe

Even rondkijken
Woensdag hadden we een dagje ‘vrij’. We zijn druk aan het schilderen geweest maandag en disndag en ik moet zeggen: het resultaat mag er zijn. Vandaag dus een dagje vrij. Dit ook omdat vanmiddag Evert en Nel een middag hebben georganiseerd voor de kinderen hier op de dovenschool. We hebben in de ochtend een rondje gemaakt over het terrein om de slaapzalen van de kinderen te bekijken. Ja, daar gaan we weer, dat was heel mistroostig! Kennelijk hadden verschillende kinderen in bed geplast dus er stonden een aantal matrassen tegen de muur in de zon te drogen toen we aankwamen. Het meidengedeelte is een binnenplaats met een boom en allerlei kippen en een boom waar wasgoed in hangt. De stank was niet te harden wat verklaart werd door de ‘toiletten’. Gewoon gaten in de grond. Mama zegt: adem diep in en gewoon even binnen gaan kijken, dus ik neus dicht en loop het donkere gangetje in van de toiletten en vind natuurlijk een smerige bende. Ik ben heel hard naar buiten komen rennen. Binnen lagen wat kinderen laveloos in bed. Kennelijk ziek, ik denk malaria. De plafonds zijn gescheurd en hangen half naar beneden, kortom geen omgeving om heel lang te blijven staan. Je wilt snel weer naar buiten.
De naaiklas en James
Via een trapje kwam je in de naaiklas. Hier zaten allemaal meiden en één jongen die dus leren naaien. We hebben geprobeerd onopvallend om het hoekje staan kijken maar goed je valt toch op dus alles ligt stil in zo’n klas ;). De naaipatronen hingen aan de wand gemaakt van papierafval.
Nel had gevraagd of iemand van de naaiklas voor haar een zoompje kon maken in een van de gordijnen voor het guesthouse. Uiteindelijk kon James, de enige jongen in deze klas, dat doen. Nel zei dat hij ontzettend goed is vergeleken bij de anderen. Maar, en nu komt het, deze jongen is doof en zal binnen 4 jaar ook nog eens helemaal blind worden. Hij lag al met z’n neus op de naaimachine. Verschrikkelijk. We waren allemaal zo aangedaan dat we hebben besloten de jongen mee te nemen naar een hospital om een oogarts te laten kijken naar zijn ogen. Na wat informeren kwamen we erachter dat deze in Kumi zou zitten. Hopen dat er nog iets aan gedaan kan worden anders is hij hier echt ten dode opgeschreven. Je hebt hier niet de geweldige faciliteiten zoals in NL. Ik heb echt een traantje gelaten en nog steeds als ik het zo schrijf doet het me veel. Om het allemaal nog even erger te maken wist een lerares ons te vertellen dat deze jongen niemand meer had, en in een vluchtelingenkamp woonde. Deze zijn ontstaan in tijden van oorlog maar omdat de mensen uiteindelijk geen plek hadden om naar toe te gaan zijn ze hier blijven wonen. De omstandigheden hier zijn volgens Nel en Evert niet voor te stellen. Maar goed, ik loop op de zaken voorruit. Zometeen meer over James.
De kindermiddag
De woensdagmiddag kwam Mirjam ook een meisje uit NL vanuit Soroti naar de dovenschool om daar met, jawel, muziekinstrumenten een middag te organiseren voor de kinderen. Ik vond het grappig omdat ze natuurlijk niets kunnen horen maar, het bewijs is geleverd, het gevoel voor ritme is aangeboren. Alle kinderen verzamelden zich in de Assemblyhall en er werden een paar naar voren gehaald en instrumentjes uitgedeeld. Na wat opwarming barste het op een gegeven moment los. Eén jongen maakte zich los van de groep en begon te dansen, nou, daar gingen ze allemaal. Schudden met de achterwerken. De zaal stond op z’n kop. Allemaal hadden ze hun handen omhoog en schudden die heen en weer wat betekent: geweldig! Echt ik heb me een lens gefilmd en gefotografeerd. Daarna nog wat rijdansen. Werkelijk alles schud, ik heb geprobeerd mee te doen maar dat was een echte afgang :) hahaha! Daarna hadden we lolly’s voor de kinderen en ouderen trouwens. En werd de tv plechtig binnen gedragen en op een tafeltje gezet. Deze komt dan uit het huis van de directeur Charles. Het was zo’n heerlijk ouderwets toestel. En daar, ik heb er een foto van gemaakt, zaten we met zo’n 180 man naar zo’n klein schermpje ergens ver weg naar een natuurfilm te kijken. De kinderen waren een en al aandacht. Ze waren helemaal overstuur toen een groep leeuwen een struisvogel aanviel want ja dat heb je in die series maar zij hadden zoiets nog nooit gezien. Verder kwamen er pinguïns in voor en zeehonden en allerlei dieren die zij nog nooit hadden gezien, net als ijs. Ze waren constant met gebarentaal met elkaar aan het praten over wat ze zagen. Daarna was het afgelopen. Het was leuk om even de kinderen te laten lachen deze middag.
Mama’s kledingkoffer
Mama had een koffer met kinderkleding meegenomen. Het was even zoeken hoe we dit het beste zouden kunnen verdelen. De ronde die we ’s ochtends hadden gemaakt was ook om even inventariseren wie de kleding zou passen en dus zou kunnen krijgen. We kregen de tip een oma te helpen die zelf 5 kinderen had geadopteerd. Eerst hebben we meiden van dit gezin opgehaald en mee naar binnen genomen en hen aangekleed. Wat waren ze trots. Het kleine meisje heette Patricia. Iedereen noemt haar de ‘fat one’ omdat ze van die dikke wangen heeft. Ik ben helemaal weg van haar. Ze was zo trots op de jurk met roze bloemetjes en ze kreeg ook nog een roze muts. Nu zien we haar alsmaar lopen met die roze muts op. En zwaaien dat ze doet. Tussen alle bedrijven door die dag kwam mama af en toe binnen met weer iemand anders die ze voorzag van nieuwe kleding. Het moet allemaal wat onopvallend want anders heb je iedereen voor de deur staan.
Donderdagochtend: de ‘local market’ en James
Zijn vandaag weer vroeg opgestaan om te beginnen met de wandschildering in de Assemblyhall. De verfkleren weer aan en even een stukje lopen er naar toe. Evert klust er zelf ook op los deze dagen dat we in Ngora zijn en had met hulp van de jongens alle spullen verhuisd naar de hal. Ik heb de tekening op de wand gezet en daarna hebben de jongens de boel geverfd. Volgende week maandag en dinsdag gaan we aan de slag met het fijnere werk. De foto’s probeer ik te uploaden. Na te hebben gedoucht werden we opgehaald door David, de chauffeur, die mij, mama en Nel kwam ophalen om samen met James de dove en bijna blinde jongen naar een hospital te gaan in Kumi waar een oogarts moest zitten. Het rijden in de truck is geweldig. Het landschap is echt ontzettend mooi. We zitten echt in de bush en mensen zien bijna nooit mzungu’s dus dat is te merken als je langs rijdt. Voordat we naar het hospital reden had Evert ons aangeraden bij de ‘local market’ te gaan kijken. Dus wij met z’n drieen (3 mzungu vrouwen) naar die markt. Nou, het was ongelofelijk. Zij waren een belevnis en wij waren voor hun een belevenis. Nel zei dat ze hier nog jaren over na praten: 3 mzungu vrouwen op de markt! Ik heb m’n ogen uitgekeken. Kinderen barstten spontaan in huilen uit als je je hand uitsteekt. Ze hebben nog nooit een blanke gezien. Heel apart. Wat zo verkochten is natuurlijk niet veel meer dan wat wij noemen troep. Er was een houtskool afdeling, en restaurant (4 stokken een doekje ertussen), allerlei gekken. Eén man blijf maar aan m’n hoofd zeuren om een foto van hem. Deze man was niet helemaal bij zijn hoofd. Ik heb een foto van hem gemaakt en hij sprong werkelijk een gat in de lucht. Spiegels heb ik hier namelijk nog niet gezien. Het is echt teveel om allemaal even in dit verhaal te schrijven.
Daarna hobbelend en bobbelend naar Kumi om James naar het ziekenhuis te brengen. Na een rit van anderhalf uur kwamen we in Kumi hospital aan, het ligt vreselijk afgelegen wat we niet konden begrijpen maar achteraf blijkt het vroeger een lepra ziekenhuis te zijn geweest. Dat was de verklaring. Toen we aankwamen hebben we even moeten wachten in de hal op wat bankjes omdat de dokter gebeld moest worden. Deze was er al niet meer. Kennelijk werken ze hier s’ochtends. Maar goed, de man bleek niet in de buurt te zijn en helaas moesten we weg. Nadat we geprobeerd hebben aan James uit te leggen dat we volgende week met hem naar een ander hospital zouden gaan, stapten we weer in de auto. Weer de lange, zeer hobbelige weg terug. De beste methode om de de weg enigszins goed te doorstaan is alles te ontspannen en gewoon de knallen te laten komen. Je slingert van links naar rechts. Onderweg hadden we het idee dat James het toch niet helemaal had begrepen wat me echt aan het hart ging. Hij had z’n bijbeltje bij zich en drukte die tegen z’n neus aan om iets te kunnen lezen. Nou, toen heb ik even wat langer het raam uit gekeken als je snapt wat ik bedoel. Eenmaal bij de dovenschool aangekomen hebben we een lerares op gezocht die in degelijk gebarentaal uitlegde dat we hem volgende week weer zouden meenemen naar een dokter Elisabeth Apoi, een bekend oogarts hier. Gelukkig hij kreeg weer een glimlach. Omdat zo’n onderneming algauw een halve dag in beslag neemt zijn we daarna gelijk doorgereden naar Soroti. We hadden ons de hele week op de been gehouden door de belofte van kip op donderdagavond en nadat we dit ergens vandaan hadden gevist zijn we waar het huis van Evert en Nel om een beetje bij te komen dit weekend.