Vrijdag 25 november

Door: ceesenjannette

Blijf op de hoogte en volg Cees & Jannette

27 November 2011 | Oeganda, Soroti

Vrijdag
We zijn gisteren aangekomen bij het huis van Evert en Nel in Soroti. Hier kunnen we enigszins bij komen van de afgelopen dagen bij de dovenschool in Ngora. Vanochtend gaan mama en ik de dozen en koffer medische spullen naar de 2 verschillende ziekenhuizen brengen. Evert had voor ons geregeld dat een Oegandese vriend van hem, Richard, ons zou komen ophalen en langs de ziekenhuizen rijden. Het is niet te doen om dit om op zo’n boda boda fietsje te hijsen. Goed, Richard kwam en na het inladen van de spullen zijn we op pad gegaan. Eerst langs het ziekenhuis om de spullen bij orthopeed dokter Ekure af te leveren. Het is een drukte van jewelste voor het ziekenhuis. Overal zitten mensen op de grond met kookpotjes om te koken voor een familielid die in het ziekenhuis verblijft. Anders heb je kans dat diegene alsnog overlijdt zoals gebeurt is in het ziekenhuis hier in Kampala. Dus familie is ontzettend belangrijk. Nadat we naar binnen zijn geloodst zijn we het gebouwtje binnen gestapt. Er was niemand maar de vrouw op een muurtje voor de deur bleek de secretaresse te zijn. Na haar verteld te hebben waar we voor kwamen pakte ze de telefoon om de dokter te bellen. Binnen 1 minuut kwam een dokter binnen. We werden plechtig naar een soort van vergaderzaal gebracht. Even later kwam er nog een dokter en nog een vrouw en Richard was er natuurlijk ook bij dus het was een tafel vol. Er werd ontzettend plechtig gedaan. Eén dokter vroeg of we een afvaardiging waren van president Clinton. Dus dan kun je weten wat bijzonder het was dat we spullen kwamen brengen.
De dokter die ons als eerste ontving nam de rol van voorzitter op zich. Heel plechtig vertelde hij aan de andere mensen aan tafel wie we waren en vroeg toen of we zelf wilde toelichten wat we kwamen doen. Ik heb het woord gevoerd en alles uitgelegd. Daarna vertelde iedereen in de kring om de beurt wie hij of zij was. Kortom, het werd een ellenlang samenzijn. Ik dacht bij mijzelf: dit zijn toch dokters, ze moeten het toch ontzettend druk hebben! Maar algauw kwam ik er achter dat er al dagen geen stroom was en dat ze dus ook niets konden doen. Het was sinds 1986 niet meer zo erg geweest. Ongelofelijk. Ik heb als laatste geïnformeerd naar de mogelijkheid om voor James (de dove en bijna blinde jongen) om een oogarts te zien. Ik kreeg het telefoonnummer van haar en we gaan proberen maandag hem naar Kumi Hospital te brengen. Na het gastenboek getekend te hebben (we hebben er nu al 3 voorbij zien komen) hebben we de spullen uitgeladen en zijn weer gegaan. Onze chauffeur Richard het ‘water gemorst op zijn broek’. Dit was de reden dat hij ‘even’ naar huis moest om een andere broek aan te doen. Kortom, wij zaten bij hem thuis op de bank en zijn vrouw wilde graag thee voor ons maken maar we hebben het wat af gehouden want je bent echt een hele dag bezig hier om te doen wat je wil doen.
In de middag zijn we op een boda boda vetrokken naar Amecet. Ton was jarig en we zouden als verassing vis voor hem gaan kopen. Bij hun aangekomen stapte iedereen in de truck van Ton en Arja, alleen Agnes stapte achterop de laadbak zoals iedereen dat doet hier. Ik dacht bij mijzelf dat doe ik ook. Ik heb m’n rugtas in de auto gezet en ben achterop geklommen. Dat was echt een leuke ervaring. Arja scheurt er overheen en de wegen zijn hier niet geplaveid. Maar ik vond het heerlijk!! Op de markt hebben we vis gekocht en watermeloenen. Een feestmaal dus. Omdat het bereiden ook nog wel even duurde zijn mama en ik nog even naar de baby’s gegaan in het huis ernaast. Hier heb ik Josephine, Rafaël, Catherine en James vastgehouden. De één in je armen de ander hangt aan je benen. Er was een tweeling binnen gekomen die ochtend. Twee meisjes. Ontzettend ziek dat kun je duidelijk aan ze zien. Ik heb de couveuse bekeken. Een houten kist met een lampje erin. En een ontzettend klein baby’tje, echt ontzettend klein. Overal huilen kinderen en ze willen het liefst vast worden gehouden. Echt een omgeving waar je heel wat weg slikt.
Het eten was gezellig. Het is een drukke bedoening in het huis van Ton en Arja waar ze 9 kinderen opvangen die HIV positief zijn. 7 meiden, 2 jongens. Wat kunnen ze zingen. Ton met z’n gitaar en één meisje op de bongo en daar gaan ze! Ton brengt ons uiteindelijk terug met de truck waar we met z’n 4-ren op de achterbank moeten proppen. Daarna even een stukje lopen in het pikkedonker door het gras. Get, straks een slang. Maar goed, Agnes loopt voorop en moet lachen om ons Mzungu’s. Weer een dag achter de rug met ontzettend veel nieuwe ervaringen! Welterusten.