Zondag 27 november

Zondag 27 november 2011
De dag begon zo rustig. Eerst uitgeslapen. Om 13.00 zouden we worden opgehaald om naar Teddy te gaan. Om 13.30 nog geen David met truck. Nadat we hebben gebeld bleek dat David in opdracht van de hoofdmeester naar een heel andere plaats onderweg is. Maar goed, het is Afrika dus van doorgeven dat er iets anders tussen is gekomen is geen sprake. En wij zaten er helemaal klaar voor. Nel had allerlei spullen aangeschaft voor Teddy. Dus dat was balen. In de week ervoor hadden we gehoord dat er naar een veldje in Soroti een python gebracht zou worden zodat de mensen kennis kunnen maken met de dieren die in hun land wonen. Nou dat hebben we geweten. Deze keer gingen mama en ik bij een jongen op een brommer achterop. Volgens mij was die hartstikke dronken. Een lucht! En hij praatte maar door in z’n taaltje. En een snelheid! Ik heb even naar boven gekeken en gedacht: ‘als dit het is dan moet dat maar’. Maar goed, we leven. We kwamen aan bij het veldje, en ja hoor, er was een soort scherm gemaakt met gaten er in waar achter de ‘kassa’ was. Voor € 0,20ct kun je de python bekijken. Niks geen hekjes. Niks geen beveiliging en een reus van een beest. Ik heb er foto’s van hoe jongens dat ding oppakken en om hun nek leggen. Maar soms deinsde de hele menigte naar achteren omdat de slang wat onrustig werd. Het was echt spannend. Er was warempel ook nog een draaimolen uit 1816 die geen jaarlijkse keuring heeft gehad. Niet doen dus.
Maandag 28 november 2011
Hoe ga ik uitleggen dat we vandaag met z’n drieën meer dan 25 centimeter omhoog zijn gevlogen in de achterbak op een, net blauw geverfd, kinderledikantje? Moet ik meer zeggen? Alles liep anders dan gedacht. Weer kwam onze chauffeur niet opdagen. Dus Agnes werd erop uit gestuurd om een ‘huurauto’ te gaan halen. Ik kreeg het gelijk al benauwd want Evert had ze als eens aangewezen zo van ‘kun je lachen’. Na een uur kwam Agnes terug met een auto met chauffeur. Alleen deze had geen achterbank. Er moesten dus 3 mensen in de laadbak. Maar niet alleen wij, ook het gereedschap van Evert en de spullen voor Teddy en het nieuwe bedje voor de Mzungu-baby (albino kindje). Kortom een avontuur werd geboren. Ik, mama en Evert gingen in het bedje zitten met onze benen tussen de potten verf, koffers en struiken die we meenamen voor Teddy. Nou, het was gillen. En ik weet nu hoe Beatrix zich voelt. Overal waar we kwamen vielen mensen letterlijk van de fiets af om te kijken en te zwaaien. Drie Mzungu’s achterop een truck. Daar zullen ze nog lang over napraten. Het eerste wat we moesten doen was langs een ‘Auntie’ om de dochter van Teddy op te halen. Dit meisje woont niet bij haar moeder omdat deze opnieuw getrouwd is en daar kan een kind uit een vorige relatie niet bij. Maar goed, Joan zo heet ze, word mishandeld en misbruikt dus Agnes wilde haar ophalen en in huis nemen. Agnes is namelijk haar tante. Dus wij met veel trammelant Joan meegenomen. Weer een passagier meer. Kan er nog wel bij. Toen kwamen we bij de ‘village’ aan waar Teddy woont. Nou, ik heb m’n ogen uitgekeken. Een stuk of 5 lemen hutjes met rieten daken en een grote binnenplaats van aangestampte aarde. Overal kippen, overal vieze kinderen en er lag van alles op de grond wat gedroogd moest worden. Teddy had haar eigen hut en de eerste vrouw had een eigen hut. Niet echt een gezellige boel. Onder de boom lagen matten en houten stoeltjes waar we als visite op moesten gaan zitten. Vrouwen mogen eigenlijk niet op een stoel zitten maar als Mzungu vrouw wel. En zo zijn er nog tig regels waar ik echt niets van begrijp. We hadden allerlei spullen mee voor Teddy en de pasgeboren baby Anton. En daar zit je dan. Te wachten, want het eten moet worden bereid en dat gaat niet snel. Om de tijd te doden besloten we alvast het blauwe kinderledikantje naar de Mzungu baby te brengen. Weer de auto in gestapt dit keer met de man van Teddy er bij in en met z’n allen weer op de laadbak. Dit keer moesten we een stuk lopen omdat dit een village was waar de auto niet goed kon komen. Dus met een blauw bedje door de bush. Aangekomen bij de village komt er een vrouw met een albino baby op haar arm. Alle trekken van een Afrikaans kind inclusief kroeshaar maar voor de rest helemaal wit. De Mzungubaby noemen ze hem hier. Ik heb heel wat foto’s genomen en heb op een houten krukje onder de rand van het huisje gezeten. Het waren hele lieve mensen. Toen weer terug. Gegeten bij Teddy. Weer rijst. En de auto weer in richting Ngora. Nu inclusief een geschenk -> Een levende kip die aan z’n pootjes is vastgebonden. Beest was helemaal in de stress en dat ligt dan bij je voeten, ieieiehh. Eerst weer langs die ‘Auntie’ om de kleren van Joan terug te eisen. Een heel gedoe. Het hele dorp loopt uit. De chauffeur besluit om ons een eindje in de schaduw te rijden maar heeft geen achteruitkijkspiegel. Hij rijdt zo een hutje in! Evert zat klem onder het dakje en wij gillen en uiteindelijk lachen van de schrik. Het hele dorp in opschudding natuurlijk. Ongelofelijk wat we allemaal meemaken. Ik heb ondertussen een sjaal om m’n hoofd gebonden om een zonnesteek te voorkomen. Na een rit van 2 uur komen we uiteindelijk bij de dovenschool aan. Helemaal kapot. Helemaal verbrand. En helemaal door elkaar gerammeld van alle hutsen en butsen onderweg. Echt gebroken. Ik heb van half acht tot de volgende ochtend 7 uur geslapen. Het was een dag om nooit te vergeten.