Donderdag 1 december 2011

Donderdag 1 december 2011
Vandaag nemen we afscheid van de dovenschool en gaan we terug naar Soroti. ’s Ochtends heb ik nog snel mijn naam onder de tekeningen gezet en foto’s gemaakt. Om 10 uur komt David weer met de truck om alles achterop te laden inclusief 3 dove jongens die ook de kant van Soroti op moeten om naar huis te gaan. Iedereen komt naar ons toe om afscheid te nemen. Het is een uittocht. Het rijden op zich vind ik geweldig. Heerlijk uit het raam hangen en maar zwaaien naar mensen. Het landschap is echt prachtig. We hadden het plan om James (de dove en bijna blinde jongen) op te zoeken. Van een lerares hadden we begrepen dat onze chauffeur wist waar hij woonde. Zo’n 30 km boven Soroti. Toen we in Soroti zelf aankwamen hebben mama en ik een matras en lakens gekocht voor hem en Nel vitamine pillen en oogdruppels bij de clinic en een zak sinasappels. Waarschijnlijk dat zijn ogen verslechteren door puur vitaminen gebrek dus vandaar. Eenmaal alles gekocht zijn we weer de auto in gestapt op weg naar James…..Eerst reden we over een aardig goede weg. Maar daar kwam al snel een eind aan. We sloegen rechts af ergens de bosjes in. Geen goed teken. En ja hoor de weg veranderde in een rivier aan beide kanten stroomden water en de modder vloog je om de oren. Door takken in de modder probeerde we vooruit te komen. Maar bij een grote modderpoel zakten we zo links de berm in. Het gras kwam zo bij m’n raampje naar binnen. Geschreeuwd dat we hebben. Nel niet. Nel trok wit weg en zei niets meer. En mama en ik maar van alle spanning lachen. David is uitgesapt en heeft iets gedaan en met de 4-wheeldrive flink er tegenaan zijn we eruit gekomen. En weer verder hobbelen. Toen ik dacht dat we alles gehad hadden reed David echt de bosjes in. Geen weg meer. Aan heteind kwamen we vij een village aan. Zóó armeodig. De mensen hadden werkelijk niets. Alles is gemaakt van wat er om heen groeide. De vrouw en man schrokken natuurlijk toen wij met de truck hun village binnen reden en uitstapten. Het kind begon te gillen en rende de hut in. Durfde ook niet naar buiten te komen. James zou hier moeten wonen maar bleek nog niet huis te zijn gekomen. We kwamen erachter dat deze mensen niet zijn ouders waren maar dat hij wees was en dat zij hem heeft opgevoed. De omstandigheden waren verschrikkelijk. Even slikken. Algauw kwamen er wat omstanders die nieuwsgierig waren. David heeft voor ons vertaald. Helaas geen James. We besloten weer weg te gaan zonder de spullen achter te laten want we vertroiuwden nit helaaml dat dit uiteindelijk ook bij hem terecht zou komen. Op de terugweg hielden we verschillende busjes aan. In de eerste 2 zat geen James maarrrr en dat is echt een wonder in de derde wel!!! Het was één klein busje met zo’n 25 a 30 passagiers. Plek zat! En onze James zat voorin tussen 2 anderen geklemd. Het was geweldig en James begon helemaal te stralen. Midden op de weg hebben we hem het matras en de vitaminepillen etc gegeven en uitgelegd wanneer en hoeveel hij er moest innemen. Uiteraard met allemaal gebaren en langzaam want zien doet hij niet goed. De mensen die op de bus zaten waren natuurlijk helemaal ondersteboven. 4 Mzungu’s op zoek naar zo’n jongen. Maar hij was blij dat kon je aan hem zien. Ook deze missie weer geslaagd. Gelukkig. Was jammer geweest als we hem niet hadden gevonden. Volgend jaar nemen Nel en Evert hem mee naar een kliniek om zijn ogen te laten checken. Hopelijk valt er nog iets aan te doen. Dat we hem een matras (je) hebben gegeven was ook geen luxe. We hadden gezien waar hij sliep: op een paar takken. Een gescheurde klamboe. Praktisch geen deken. Verder helemaal niets. En het ergste van alles was nog dat hij wat stukjes glimmend papierafval had opgehangen als versiering in de hut. Het was me het dagje wel weer. s’Avonds lekker kip gegeten. Evert maakt van niets iets, dat is geweldig. Welterusten.