De Reis

Wat valt daar nu over te vertellen; het was lang, vermoeiend en toch is het weer gelukt! de vlucht was gezellig, eerst bij elkaar gezeten en later in groepjes van twee. Op Istanbul was het even moeilijk toen bleek dat er wat gerommel was met enkele zitplaatsen. De Turkse grond stewardessen blinken niet uit in behulpzaamheid, en Engels spreken is daar ook geen voorwaarde om Internationaal te werken. Gelukkig betrof het niet onze zitplaatsen maar enkele donkere moeders met kinderen die weer naar huis gingen. Je komt er tijdens zo`reis ook achter dat je in heel gekke houdingen toch kan slapen als je maar wil. Ooit met een vodje, wat de naam kussen niet mag dragen, onder je kin tegen een zijleuning aan liggen kwijlen? En dan nog zeggen ook dat je geslapen hebt! Maar ja het hoort er allemaal bij
We konden onze koffers mooi volgen op karretjes, tja we hadden er maar acht dus er lag er altijd wel één van ons vooraan. Als ze hadden geweten wat er allemaal inzat…. In Entebbe stond een groot bord waarop stond dat er geen enkel medicijn het land binnen mocht komen zonder een schriftelijke verklaring van het Ministerie. Komen wij aan met een mooi kopietje van onze BIG-registratie. We waren op alles voorbereid. Toen we aankwamen was echter het bureautje waar we wat aan moesten geven helemaal leeg . Het was ook al diep in de nacht en we waren het echt wel van plan…..
Er stond een chauffeur op ons te wachten met een busje, toen hij onze berg koffers zag werd gauw een tweede auto geronseld. Waar die nu weer vandaan kwam? Ik heb altijd geleerd dat de nacht voor het ongedierte was maar hier werkt dat schijnbaar anders., Man en vrouwmoedig ingestapt bij Ismael de chauffeur van Colonial Residence. Voor de poort aangekomen,(hoe weten ze de weg?), ging de poort nog open ook, er stond echt iemand op de Muzungu`s uit Nederland te wachten. geweldig toch!
We hebben echt geprobeerd om geluidloos de koffers te verplaatsen, maar hoe doe je dat met van die handige wieltjes, slaapogen die alleen nog schimmen zien, strompelend naar maar één ding: het bed! En tenslotte die mensen lagen al bijna een hele nacht, de enigen die zielig waren, waren wij toch? We konden maar twee en een half uur slapen om daarna weer te vertrekken naar Soroti. De meiden naast ons waren volgens mij nog niet zo moe, ze lagen nog te kletsen en te lachen net alsof er niets gebeurd was! Tot onze grote schrik kregen ze om zes uur nog gezelschap van een Imam die opriep dat er gebeden moest worden. Dat hebben we ook gedaan en wel om veel kracht en geduld!