Zaterdag 2 februari

Gewekt door de wekker werden we om half 9 weer wakker, verdwaasd en ons afvragend of het allemaal geen nachtmerrie was. Maar buiten hoorden we zulke mooie vogelgeluiden dat we beseften dat het echt ECHT was! We waren in Oeganda en lagen bij Paul in het Colonial Residence. Gauw aangekleed (hadden we 3 uur geleden wat uitgedaan dan?) een beetje gewassen en vervolgens naar het ontbijt. De meiden waren ook zover,buiten op onderzoek uit dus. Inmiddels scheen de zon al volop en was de temperatuur al heerlijk. De tuin zag er weer prachtig uit met allerlei bloeiende planten. In de verte hoorden we Paul al praten. Na de begroeting en ook kennis gemaakt te hebben met Claire zijn vrouw sinds november 2012, kregen we nog een rondleiding. Paul verkocht tegenwoordig ook Oegandese kunst welke bestaat uit allerlei maskers met een woest uiterlijk, vast afkomstig uit een bloederige periode zo te zien. De mensen zagen er toen niet zo hartelijk en vriendelijk uit. Lijkt me alleen handig als je ongewenste gasten verwacht. Ook hingen er enkele schilderijen die te koop waren.
Toen eindelijk maar naar de ontbijttafel op de veranda; heerlijk verse ananas, koffie, en naar wens werd er een ei gebakken voor je. De ananas was vers, het sap liep eruit, heerlijk!. Paul bleef enthousiast door vertellen over alle avonturen die hij hier in Oeganda had beleefd. Het waren er wel veel…
Om 9.30u melde de chauffeur zich aan de poort bij het Guesthouse. “Gelukkig op tijd dachten we”, totdat we vernamen dat hij even kwam vertellen dat er een band langzaam leeg liep en hij nog even langs de garage moest. Maar niet getreurd, het was heerlijk weer. Bij terugkomst werd geprobeerd om alle bagage in de auto te krijgen; dat lukte dus niet en moesten we 2 koffers bij Paul achtergelaten waarin niet noodzakelijke dingen zaten voor hulpprojecten. Afgesproken dat deze later op de goede plek zouden komen.
De lange reis naar Soroti begon…..Kampala was een kakofonie van door elkaar heen tuimelende auto`s, bromfietsen, fietsers, wandelaars en verdwaalde koeien. Denk daar de bij behorende geluiden bij en je kunt je voorstellen wat een chaos dat was. Het was dan ook ontzettende druk en lawaaierig. Verder op de route kwamen we weer op de bekende route van kuilen, stof en zwaaiende kinderen; het begon alweer vertrouwd te voelen. Door de drukte konden we niet erg opschieten. We reden in een file waarin veel Boda-boda`s slingerend de auto`s begeleiden op weg naar….? Volgens mij heb je hier meer aan een diploma evenwichtskunstenaar dan aan een rijbewijs.
Het liep al tegen de avond toen we eindelijk aankwamen in Soroti, bij het Hotel daar genaamd, jawel “Hotel Soroti”. Deze eerste etappe was gelukt! Koffers op de kamers gebracht ons even opgefrist en toen zijn we aangeschoven bij het reisgezelschap van stichting Amuria. Zij zaten met het plaatselijk bestuur te dineren buiten in de open lucht. Nu eerst wat eten en dan gestrekt onder de klamboe wat uurtjes slaap inhalen.