Zondag 3 februari 2013

Ontwaakt uit een coma begonnen we deze dag met een heerlijk ontbijt waar vers fruit zoals ananas, bananen onderdeel van uit maken. We konden zelfs gebakken aardappels nemen! Wie wil dat nu niet? Versterkt naar lichaam en geest begon het drukke programma deze dag: eerst naar een kerkdienst, geiten uitdelen en vervolgens `s middags een berg beklimmen, wat een programma!
De tocht naar de dienst zou plaats vinden met zogenaamde fiets-boda`s; jongens op grote herenfietsen waar je dan achterop plaats neemt en zij je vervoeren naar welke bestemming je maar wilt. Ook voor ons kwamen er dus enkele jongens aan. Iedereen had al gauw een boda-rijder gevonden, en je raad het nooit, het kleinste jongetje bleef voor mij over! Echt niet expres!!
Daar gingen we dan, over de zandpaden, langs en door de kuilen, op weg naar het vluchtelingenkamp waar de dienst zou plaats vinden. Daar aangekomen bleek dat er 2 kerkgebouwen naast elkaar stonden waar gelijktijdig samenkomsten werden gehouden. de uitdaging was wie het hardste lawaai kon maken, hetzij door geschreeuw, muziek of wat dan ook. De muziekinstallatie was ook van dusdanige kwaliteit dat deze de geest(!) gaf tijdens de meeting. Geen enkel probleem dat doen we toch gewoon een dansje als de snoeren weer aan elkaar geknoopt worden? Dit zou een goede oplossing zijn voor in Nederland als er problemen zijn met apparatuur: gewoon een dansje doen! Met veel enthousiasme werd de dienst weer voortgezet. We zaten op enkele banken als blanken naast elkaar, het duurde echter niet lang of we konden niet meer voor of achteruit, zo werden we omringd door de vele kinderen. We zaten hand in hand met ze, ze lagen aan onze voeten, zaten omgedraaid op de bank voor ons: wij waren veel interessanter dan wat er voorin gebeurde!
Na afloop vond er gelijk weer een hoogtepunt plaats: het uitdelen van geiten. Een geit is in Oeganda een heel bezit en vertegenwoordigd een zekere waarde. Stichting Amuria deelt o.a. geiten uit aan de bevolking waarbij dan afgesproken wordt dat de eerstgeborene weer weggeven wordt aan andere mensen. Op deze zondag werden er 11 geiten uitgedeeld aan mensen die van tevoren waren uitgekozen; een aantal hadden al eerder een geit ontvangen maar deze waren dood gegaan. Om geen wedloop te krijgen om na het startsein boven op de dikste en grootste geit te springen waren de geiten genummerd en mocht iedereen een nummertje trekken en dan de bijbehorende geit erbij zoeken. Een groot succes! Heel erg veel dankbare mensen die je na afloop uitgebreid komen bedanken.
`s Middags stond er een beklimming op het programma van de rots van Soroti; wie verzint dit in dit weer? Rugzak op, water mee en gaan met de banaan! We waren van tevoren aangemeld en een “permit” was geregeld, uiteraard tegen betaling. Bovenop de berg stond een groot watervat waarin de watervoorraad van Soroti bewaard werd. Omdat dit belangrijk is zou er ook bewaking zijn. Het eerste stuk ging vrij gemakkelijk; een soort trap van rotsblokken met gewoon een leuning waar je je aan vast kon houden. Sarah en Aline waren ook mee en klommen energiek mee naar boven. Sarah vertelde dat ze wel last had van hoogtevrees maar het ging prima zo. Halverwege de klim werd het wat moeilijker en was de trap geen trap meer, maar ging het klimmen verder via rotsblokken, geulen, kortom zoiets als je in de Alpen dan ziet. Sarah zag het even niet zitten, maar aangespoord door onze adviezen en hand in hand hebben we de top gehaald. Een grote overwinning zowel voor haar als voor ons. Als je iemand moet helpen ergens door te komen denk je niet aan je eigen ellende (Tip!). Boven aangekomen was er echter geen bewaking van wie dan ook te zien, gauw foto`s gemaakt en genoten van het uitzicht.
De afdaling verliep gladjes, er waren zelfs mede-beklimmers die zich aan alles vastgrepen, zelfs een bosje gras werd als houvast gebruikt, of dat hielp? Onderweg kwam er nog iemand naar ons toe die vertelde, volgens onze gids, dat hij een controleur was. Wij moesten poseren voor een foto, leuk dachten we! De foto werd echter met zijn mobiel gemaakt, waarna wij de ‘rekening’ gepresenteerd kregen voor wat air-time (beltegoed). Zo leuk was het toch ook weer niet. Trouwens geen foto gezien!
Aangekomen in het hotel hebben we genoten van een lekker diner. De wachttijd tussen de bestelling opnemen en het afleveren van het bestelde varieerde elke dag weer. Gemiddeld lag het tussen 15 en 45 minuten, het eten was over het algemeen erg goed. Sommigen hadden hetzelfde besteld als de vorige dag, maar nu bleek dat de pepers in de aanbieding waren geweest en dat was te merken! Zo is zelfs bij de maaltijden elke dag weer anders. Gauw douchen en naar bed; het was pas 9 uur, we lijken wel oude mensen!