vrijdag 8 februari
Blijf op de hoogte en volg Cees & Jannette
20 Februari 2013 | Oeganda, Soroti
Vandaag zou de reis plaats vinden van NGora naar Jinja; David, de chauffeur van de dovenschool zou ons brengen. We wilden een bezoek brengen aan het project van Julienne, Blessings for you-Uganda. Er was afgesproken dat we om 07.30 u zouden vertrekken. Tot onze verbazing hoorden we de auto al om 07.00u aankomen; het zou toch niet dat ze zelfs te vroeg kwamen? Ja, hij was het toch!! Nu waren wij nog niet helemaal klaar. Gauw de laatste dingen inpakken en nog even wat eten. Helaas, toen we klaar waren en in wilden laten bleek Davis verdwenen hij moest samen met de Hoofdmeester eerst nog even boodschappen doen en ze zouden zo weer terug zijn. Wachten dan maar weer…..
Om 8.00u was het dan toch zover: we gingen! De toestand van de hoofdweg, qua belangrijkheid vergelijkbaar met de A1 naar Amsterdam, was abominabel! Grote gaten, op sommige stukken geen asfalt, niet voor te stellen. Al slingerend, schuin door de berm etc. reden we naar Jinja.
Het adres waar onze B&B zou zijn was moeilijk te vinden. Als laatste redmiddel maar een Boda als gids voorop gevraagd. De Boda-drivers zeggen allemaal dat zij het weten waar je heen moet, maar als het puntje bij paaltje komt moeten zij ook nog zoeken. Nu is het in Oeganda ook zo dat alle straatnamen niet aangegeven staan, plattegronden, als je een stad in rijdt, zijn er ook niet. Ik vraag mij ook af of een Tom-Tom het hier zou doen; geen één gezien, trouwens! Uiteindelijk aangekomen bij een alleraardigste Italiaanse dame die al jaren in Oeganda woont .Probeer maar een Italiaans Engels te verstaan. Zij runt een schooltje voor studenten die willen gaan werken in de horeca, ook al is ze ouder dan 70 jaar! Een zeer temperamentvolle dame. Koffers op de kamer gebracht, deze zien er voortreffelijk uit . Mevrouw Alba had aangeboden om ons naar Julienne te brengen, nou daar maken we dankbaar gebruik van natuurlijk, niet wetend waar we aan begonnen. Ze excuseerde eerst dat het een beetje oude auto was….. Later bleek gewoon dat de auto elke keer afsloeg als we stopten. Tel daarbij de niet accurate route op en je begrijpt dat het een ‘temperamentvolle’ rit was voor zowel haar als mij. Met de mobiel werd contact gelegd met Blessings for You en afgesproken dat iemand ons op zou komen halen. We werden ergens in de buurt gedropt en daar stonden we dan, mevrouw Alba vertrok want haar auto kon het zandpad niet aan. Wij wel dan? Maar goed, langzaam liepen we in de richting waarvan we dachten dat goed was. Gelukkig hield iemand ons aan en begeleidde ons naar het opvanghuis. We werden welkom geheten en kregen een KOUD flesje drinken aangeboden! De kinderen zongen ook nog een lied voor ons.
Na een rondleiding zijn we nog met Julienne en Brian meegegaan naar de slumps (sloppenwijk). We liepen te midden van een horde kinderen die allemaal je hand vast wilden houden en niet de meest zachtzinnigste methode gebruikten om elkaar af te troeven. We moesten dan ook regelmatig ingrijpen voordat er bloed vloeide. Wat een wereld…. Overal krotjes, open geulen als riool, kapotte kleding, en een geur! Deze kinderen gingen niet naar school omdat ze het schoolgeld niet konden betalen. Veel mensen zijn hier naar toe gekomen in de hoop om in Jinja, de grote stad, aan wat meer inkomsten te komen. Je moet dan ook niet teveel nadenken over de toekomst van deze groep..
In het begin waren we allemaal nog enthousiast maar al gaande weg werd iedereen steeds stiller. Dit maakt een diepe indruk. Na te zijn bijgekomen zijn we vertrokken naar het centrum om daar te gaan dineren bij een restaurant onder leiding van een Nederlands echtpaar (wat een contrast!).
Het was erg gezellig, lekker buiten gezeten, op 8 februari!! En het eten was heerlijk: echte biefstuk die je gewoon door kon slikken, er waren zelfs frietjes met mayonaise. Luxe en ellende liggen hier letterlijk dicht naast elkaar. Op de Boda zijn we weer naar ons huis voor één nacht vertrokken. Buiten hebben we nog even op de veranda gezeten. Mevrouw Alba, die had vernomen dat we iets deden in de gezondheidszorg, kwam nog voor een consult i.v.m. rugpijn. Warm houden en rust nemen was ons advies, we gingen daar eerst zelf maar vast mee beginnen! Eronder!
Om 8.00u was het dan toch zover: we gingen! De toestand van de hoofdweg, qua belangrijkheid vergelijkbaar met de A1 naar Amsterdam, was abominabel! Grote gaten, op sommige stukken geen asfalt, niet voor te stellen. Al slingerend, schuin door de berm etc. reden we naar Jinja.
Het adres waar onze B&B zou zijn was moeilijk te vinden. Als laatste redmiddel maar een Boda als gids voorop gevraagd. De Boda-drivers zeggen allemaal dat zij het weten waar je heen moet, maar als het puntje bij paaltje komt moeten zij ook nog zoeken. Nu is het in Oeganda ook zo dat alle straatnamen niet aangegeven staan, plattegronden, als je een stad in rijdt, zijn er ook niet. Ik vraag mij ook af of een Tom-Tom het hier zou doen; geen één gezien, trouwens! Uiteindelijk aangekomen bij een alleraardigste Italiaanse dame die al jaren in Oeganda woont .Probeer maar een Italiaans Engels te verstaan. Zij runt een schooltje voor studenten die willen gaan werken in de horeca, ook al is ze ouder dan 70 jaar! Een zeer temperamentvolle dame. Koffers op de kamer gebracht, deze zien er voortreffelijk uit . Mevrouw Alba had aangeboden om ons naar Julienne te brengen, nou daar maken we dankbaar gebruik van natuurlijk, niet wetend waar we aan begonnen. Ze excuseerde eerst dat het een beetje oude auto was….. Later bleek gewoon dat de auto elke keer afsloeg als we stopten. Tel daarbij de niet accurate route op en je begrijpt dat het een ‘temperamentvolle’ rit was voor zowel haar als mij. Met de mobiel werd contact gelegd met Blessings for You en afgesproken dat iemand ons op zou komen halen. We werden ergens in de buurt gedropt en daar stonden we dan, mevrouw Alba vertrok want haar auto kon het zandpad niet aan. Wij wel dan? Maar goed, langzaam liepen we in de richting waarvan we dachten dat goed was. Gelukkig hield iemand ons aan en begeleidde ons naar het opvanghuis. We werden welkom geheten en kregen een KOUD flesje drinken aangeboden! De kinderen zongen ook nog een lied voor ons.
Na een rondleiding zijn we nog met Julienne en Brian meegegaan naar de slumps (sloppenwijk). We liepen te midden van een horde kinderen die allemaal je hand vast wilden houden en niet de meest zachtzinnigste methode gebruikten om elkaar af te troeven. We moesten dan ook regelmatig ingrijpen voordat er bloed vloeide. Wat een wereld…. Overal krotjes, open geulen als riool, kapotte kleding, en een geur! Deze kinderen gingen niet naar school omdat ze het schoolgeld niet konden betalen. Veel mensen zijn hier naar toe gekomen in de hoop om in Jinja, de grote stad, aan wat meer inkomsten te komen. Je moet dan ook niet teveel nadenken over de toekomst van deze groep..
In het begin waren we allemaal nog enthousiast maar al gaande weg werd iedereen steeds stiller. Dit maakt een diepe indruk. Na te zijn bijgekomen zijn we vertrokken naar het centrum om daar te gaan dineren bij een restaurant onder leiding van een Nederlands echtpaar (wat een contrast!).
Het was erg gezellig, lekker buiten gezeten, op 8 februari!! En het eten was heerlijk: echte biefstuk die je gewoon door kon slikken, er waren zelfs frietjes met mayonaise. Luxe en ellende liggen hier letterlijk dicht naast elkaar. Op de Boda zijn we weer naar ons huis voor één nacht vertrokken. Buiten hebben we nog even op de veranda gezeten. Mevrouw Alba, die had vernomen dat we iets deden in de gezondheidszorg, kwam nog voor een consult i.v.m. rugpijn. Warm houden en rust nemen was ons advies, we gingen daar eerst zelf maar vast mee beginnen! Eronder!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
