Niet te beschrijven.

Vandaag een outreach die een stukje verder zou zijn, 40 kilometer rijden. We vertrekken dan ook eerder is de bedoeling. Wij wilden graag eerst nog langs de supermarkt om water en bananen te halen; hebben we wat te eten voor iedereen bij ons. Dit dorp wist dat wij die dag zouden komen, en als het goed is zou er een maaltijd voor ons geregeld zijn. Bananen zijn ook goed tegen diaree!

Al met al rijden we toch weer later weg. Onderweg stapten er nog enkele mensen in zodat we uiteindelijk met 19 personen in een 14-persoons bus zaten, inclusief dozen met water en medicijnen! De weg was toch niet zo gemakkelijk te vinden, we reden zover de bush in totdat alles ophield. Er bleef een paadje door het gras over, daar reden we dus met die bus overheen. Maar uiteindelijk, er kwam een gids die ook nog in de bus moest, kwam alles goed. Een ontvangstcomité van een soort notabelen stond ons op te wachten. Iedereen moest zijn woordje doen en ons bedanken voor de komst. Toen gauw aan de slag. Hetzelfde concept als gisteren opgezet. De bevolking was hier weer anders, een mondigere, heetgebakerde stam. Maar zo armoedig! Uit alle hoeken en gaten kwamen mensen aan. Van allerlei gevallen zagen we: bloedruk tot 230mmHg, Malaria in ver stadium, Nierfalen, etc. Gelukkig konden we veel mensen helpen.

In de loop van de middag was er opschudding bij de ingang; de mensen waren bang dat wij weg zouden gaan zonder hen allemaal te helpen Toen zijn we overgeschakeld op een snellere procedure: geen lange verhalen meer, alleen recepten voor pijnstillers en multivitamine`s. Indien de dokter zag dat er meer aan de hand was, werd er verder gekeken. Toch hebben we uiteindelijk mensen moeten teleurstellen, de medicijnen raakten op. De teller bleef op 482 personen staan!

Als dank had de bevolking een maaltijd voor ons klaar gemaakt, dat hadden ze echt niet hoeven doen! Kip, Geit en kleffe rijst en dan eten met je handen. Niet onze eerste voorkeur!
Tijdens de maaltijd werd er een vrouw binnen gesleept die flauw gevallen was (een geluk bij een ongeluk). Wij natuurlijk allemaal zeer geïnteresseerd! Geen tijd meer om te eten, de patiënt wacht! Jammer! Volgens dr. Ronald moest de vrouw verder onderzocht worden in een medical center. Maar hoe krijg je nu iemand daar? Met onze taxi mee was geen optie, die zat vol met mensen en het zou ook lang duren. Gelukkig waren er Boda`s. De vrouw werd achterop een Boda gehesen, met een sjaal aan de driver vastgebonden en daar gingen ze; mooi geregeld zo! 2 minuten later kwamen ze ons weer halen: de benzine van de Boda was op! Nergens in het dorp was nog brandstof te krijgen! Wat een situatie! De vrouw werd weer binnen gebracht, nu nog redelijk aanspreekbaar. Wij allemaal in de taxi (19 man!), de vrouw kwam voorin samen met de Chairman (soort burgemeester) van het dorp. Er kan nog meer bij! De vrouw lag min of meer amechtig tegen de voorruit aan. We vertrokken; hotsend, glijdend, bijna kantelend richting de 'grote weg'. De engelen rondom ons hebben overuren gemaakt. In een village aangekomen werd er een medical centre opgezocht. De vrouw de auto weer uitgeholpen, centre was dicht, vrouw auto weer in. Zo gingen we verder. Een auto vol met medisch personeel en 1 patiënt, wat een service. In het volgende dorpje werd weer een medical centre gevonden, de vrouw de auto weer uit. Gelukkig kon ze daar blijven, er was echter nog een probleem: hoe kwam de Chairman weer thuis als haar man was getraceerd en daarna was gekomen? Het was een verkapte manier om aan geld te vragen voor de terugreis; wij zijn natuurlijk de beroerdste niet en gaven hem 2000 shilling (ongeveer 60 cent). Iedereen blij! en wij konden eindelijk richting Soroti. Uitgeput maar zeer voldaan gingen we naar huis, lekker slapen. Nog 1 dag te gaan..