De derde dag

8 februari

de outreach naar een dorp op slechts 8 kilometer afstand; waarom komen die nu niet naar het ziekenhuis? 8 kilometer is toch wel te lopen? Het probleem is dat ze wel naar het ziekenhuis kunnen gaan, daar worden ze ook wel een keer behandeld (wachttijd gemiddeld 6 uur!), maar geld voor medicijnen hebben ze niet, laat staan voor de laboratorium testen.
Het was bekend dat we kwamen, er stond gelukkig een gids op het zandpadkruispunt te wachten om ons de weg te wijzen naar de juiste plaats in de bush. Alles lijkt hier ook op elkaar; uitgestrekte natuur met af en toe een groep grashutjes waar dan een familie woont. Aangekomen bij een hele grote grashut, wat de kerk bleek te zijn, stonden weer enkele hotemetoten te wachten. Snel aan de slag, want er was vanmiddag voetbal op TV!
Zelfde opzet als de eerdere dagen, dat bevalt goed. Hier waren de mensen weer erg rustig, timide. Ook zelfs onderdanig; ze gingen eerst bij de dokter op de grond zitten aan zijn voeten. Als hij dan zei dat ze op de stoel mochten gaan zitten deden ze dat pas. Zo deden ze dat bij iedereen! Hun houding was zo murw, onderdanig, kruipend. Dit kwam door het vele leed dat ze meegemaakt hadden, zo hoorden we van hun chairman. Deze mensen waren psychisch ook heel erg geraakt, waar we ook veel aandacht aan geven. Rustig gleed de dag zo voorbij, uiteindelijk werd in overleg, gestopt bij nr 381. Nagenoeg alle patiënten waren toen behandeld.Vanuit de wijde omgeving kwamen nog steeds mensen aangelopen. De teller bleef staan op 390 patiënten!
Totaal dus deze 3 dagen ongeveer 1150 mensen onderzocht en behandeld! Wauw, niet te geloven wat er gebeurt als je gaat bewegen! Wat een flow! Wat staat ons nog meer te wachten?!

Er kwamen enkele mannen serieus kijkend naar ons toe; hand op de borst, naar beneden kijkend. Wat zou er aan de hand zijn? Na veel excuus, ontzettende spijt enzo, bleek dat ze er mee zaten dat ze ons geen maaltijd hadden aangeboden! Net of we daar op zaten te wachten! Als goedmaakertje boden ze ons 2 levende kippen aan, zo konden we zelf een maaltijd maken. Eventueel zouden we de volgende dag kip kunnen gaan eten na de kerkdienst Wat moet je dan? Dus achter in de bus lagen nu ook 2 kippen met de pootjes vastgebonden. Naar huis maar weer, en de kippen? Die hebben we in de kliniek verloot onder het personeel; grote hilariteit toen de nummertjes werden getrokken en de 2 'gelukkigen' vertrokken met ieder een kip onder de arm.

Wij zijn naar het hotel gegaan en hebben daar heerlijk gegeten en zelfs een colaatje gedronken! het was tenslotte ook zaterdagavond!