Weer terug in Ngora.

11 februari 2014

Ngora. Voor ons een bekende plaats, daar staat immers de Dovenschool, kraamkliniek en het Freda Carr Hospital waar we bij eerdere bezoeken geweest zijn. Vandaag gaan we even op bezoek. Joseph, familie van Pastor Joseph, zou ons er heen brengen. Onze tassen zijn gepakt met goederen voor de kraamkliniek en het ziekenhuis. Hechtmateriaal, uniformen, onderleggers,etc. kunnen ze goed gebruiken.
Dr. Ronald zal ook meerijden; vanaf Ngora zal hij verder reizen naar Mbale ( 3uur met de bus) om daar medicijnen in te kopen voor de outreach van donderdag. Het schijnt in Mbale goedkoper te zijn.Maar aan een dag reizen denkt hij niet, wat een bezieling! Het is gewoon een wonder, we hebben genoeg financiën om de outreach te kunnen bekostigen. Waar het vandaan komt?? Bedankt voor alle ondersteuning! `s Middags zal hij met de medicijnen in de bus (gewoon een passagiersplek) weer naar Soroti reizen(5 uur per bus).

In Ngora aangekomen gingen we eerst naar de Dovenschool, er was weinig veranderd. Nog even stil, wat wil je ook met dove kinderen...
Charles, de hoofdmeester heette ons welkom en gaf ons een rondleiding. Hoewel de school officieel op 3 februari was begonnen waren lang nog niet alle leerlingen aanwezig. Het probleem is dat de ouders eerst de 'normale' kinderen naar school brengen en dan pas de dove kinderen. Ook het schoolgeld wordt dan als laatste betaald. Zo zie je hoe er tegen deze dove kinderen wordt aangekeken.

Ook zijn we naar de kraamkliniek gegaan; vergeleken met de vorige bezoeken stonden we echt te kijken. Er was een renovatie en uitbreiding aan de gang! Zelfs een Operatiekamer werd aangelegd voor keizersnede`s. Het leek erop dat het er keurig uit zou gaan zien. Een Oegandese organisatie had hier het voortouw in genomen. De hoofdzuster liet met trots ons alles zien. We zijn nog even blijven hangen; de babytjes blijven toch heel vertederend! De onderleggers werden gelijk gebruikt; niet als onderlegger, nee als luier voor de kleine. Zouden wij nooit aan denken.

Bij het Freda Carr Hospital stond de verpleegkundig manager John-Peter ons al op te wachten. Hoe hij het wist dat we kwamen?? Na een wel heel amicale begroeting gingen we mee naar zijn kantoor; een ruimte volgestapeld met dozen, ordners en een computer met beeldbuis van wel 70 cm. We zagen hem bijna niet zitten. Natuurlijk moesten we weer in het gastenboek schrijven dat het toch vooral een mooi ziekenhuis was. Hij vertelde dat hij in september met pensioen zou gaan en dan zou gaan helpen in de gebieden waar wij geweest zijn met de outreaches.......ja, ja.
We mochten zelf over het terrein lopen om alles te bekijken; nog even treurig en armoedig als vorig jaar. Nog even met enkele patiënten gesproken.
Toen we weggingen vroeg John-Peter mij nog even privé te spreken. Hij vroeg, nu we zulke goede vrienden waren geworden, zelfs emailadressen hadden uitgewisseld!, hoe het verder moest in september als hij met pensioen was! Of ik niet een laptop voor hem had, dan kon hij tenminste met mij in contact blijven. Ik heb maar gezegd dat ik mijn best zou doen.....en niet hardop gelachen.

Na nog enkele leraressen op de Dovenschool te hebben gesproken zijn we weer terug naar Soroti gegaan. De dames mochten achterin de laadbak, de heren waren `s morgens geweest, dat was de afspraak. Ja, dat de koffer nu leeg was en je er niet op kon zitten konden wij ook niet helpen.

Om 6 uur hadden we een afspraak met het bestuur, Bisschop en dr. Ronald. Natuurlijk moesten we weer eten. De Bisschop had een groot huis, een groooot Bankstel, en groootte stoelen.
Mw. Bisschop had haar uiterste best gedaan om een maaltijd te koken, en ja , het moet gezegd worden dat het best te eten was. Of zouden we er aan wennen?
We werden door iedereen uitgebreid bedankt, en kom alsjeblieft, alsjeblieft weer terug!! Er zijn nog zoveel plannen!! Help ons!! We hebben dus weer het nodige om over na te denken...

Henk en Jeanet zouden morgen vertrekken, dus die gingen nog even mee naar het huis waar wij verbleven. Pastor Sam zou ons even brengen. Maar in het donker lijkt alles op elkaar en dat zijn wij niet gewend. Na 2 keer langs het huis van de Bisschop te zijn gereden lukte het ons om de goede weg te vinden. Nog gezellig, (buiten!), nog wat te hebben gedronken werd er afscheid genomen van Henk en Jeanet. Hun morgen een reisdag, wij een rustdag!