Nog een outreach
Blijf op de hoogte en volg Cees & Jannette
13 Februari 2014 | Oeganda, Buwenda
Uitgerust stonden we op donderdag weer vroeg op. Een nieuwe outreach voor de boeg! We hadden afgesproken om rond 8 uur bij het Medical Center te zijn. Aangezien wij elke keer moesten wachten hadden we ons ook maar aangepast; we vertrekken om 8 uur vanaf het huis. Toen we aankwamen waren we zeker niet de laatsten. We hadden al begrepen van dr. Ronald dat de drivers wat moeilijk deden over onze bestemmingen. De busjes hadden veel te lijden door de slechte en nauwelijks bestaande paden. Toch was het weer gelukt om een taxi-busje te regelen; hoewel de staat van het voertuig wel wat vragen opriep. De achterklep zat met touwen dicht gebonden, ramen stonden open en konden ook niet dicht. Bij het schakelen, merkten we tijdens de rit, kwamen er allerlei onbestemde geluiden onder het voertuig vandaan. Als de bus moest starten ging dit door gezamenlijk aan te duwen. Maar dat mag allemaal de pret niet drukken! We gaan weer!Het hele team, nu inclusief pastor Sam, ging op reis naar een village in het gebied Amuria. Hoofddoeken werden weer opgedaan tegen het stof. Wij zaten op de achterste rij en dachten dat het wel mee zou vallen wat de stof betreft. Totdat we naar beneden keken en zagen dat de achterklep toch niet zo goed dicht zat. Het rode stof kolkte naar binnen en wij waren dus ook rood.
Bij de school in aanbouw aangekomen(zie verslag 9 februari) zaten de eerste mensen al te wachten. Richard en de Chairman wachten ons op. In de school bleek het dus ook al vol te zitten; het bericht was als een lopend vuurtje door de streek gegaan: "Er komen dokters!".
Pastor Sam heeft eerst nog even het woord gevoerd, ondertussen werd alles klaar gezet om zo snel mogelijk te beginnen. De mensen waren erg timide. Overal zag je ogen die je aankeken, ogen waar je alleen maar ellende en verdiet in zag. Je ziet in die ogen een onuitgesproken vraag van 'help ons'. Dan wil je wel alles doen ....
Die dag hebben we meer dan 400 mannen, vrouwen en kinderen behandeld.Geweldig om te doen!! Vrouwen houden je hand vast om te bedanken, zeggen niets, buigen alleen maar en kijken je aan. Wie zijn wij om dit te mogen doen??
We zijn nog bij een oude vrouw geweest die al enkele jaren in haar huisje lag met een gebroken heup. Ze kon niet meer lopen, ernstige spieratrofie en zenuwbeschadiging Gelukkig konden we haar pijnstillers, multivitaminen en een bemoediging geven. Soms is een vriendelijk woord al genoeg.
De lokale autoriteiten waren ook op de hoogte dat wij zouden komen. Naast enkele Chairmannen van diverse nivo`s kwam er een heuse koning langs. Hij was het hoofd van een stam en zat ook in het parlement van Oeganda. Hij vond het geweldig wat we deden en was druk met zijn Iphone 5 foto`s aan het nemen. Verschil moet er zijn..
Rond 4 uur hebben we er een einde aan gemaakt; er druppelden nog steeds mensen binnen maar de echte zieke mensen hadden we wel gezien. Tijd om ons weer voor te bereiden op een feestmaal!!
Na de bus weer te hebben aangeduwd reden we aar het huis van meester Richard. Na de rit, waar nog een ruit van de bus sneuvelde (ach, de bus was toch oud!), stond er een tafel vol met potten, pannen en borden voor ons klaar. Er waren zelfs vorken!! Moedig hebben we ons bord maar weer opgeschept en zowaar het was best smakelijk. Zelfs 1 van de 2 varkentjes die we afgelopen maandag nog zagen lopen was in de kookpot terecht gekomen. Hoe vers kan je het hebben?Uitbundig werd er afscheid genomen; dr. Ronald gaf Richard nog medicijnen voor de schoolapotheek, veel 'please come backs' and 'Thank you so much'.
In het donker kwamen we weer in Soroti aan. Vermoeid onder de douche, wat een stof spoelde er van ons af, en wat hadden we een stof om over na te denken!
-
17 Februari 2014 - 10:29
Janneke:
Wat een geweldig verhaal weer! Snif!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley