Bijna weer terug

17,18 en 19 februari

Ook hier vliegen de dagen! `s Morgens wakker worden met geluiden net alsof je in een dierentuin ligt te slapen. Er zijn hier zelfs heuse apen! Daar wordt je niet echt rustig van....
Op maandag zijn we naar de oorsprong van de Nijl geweest. Heerlijk met een houten bootje, met als motor een soort grasmachine met een lange staaf, varen over de baren. Nog een souvenirwinkeltje aangedaan. Natuurlijk zouden we niets meenemen!! " Kunnen we even wat lenen van jullie? het was toch iets duurder" . Volgepakt gingen we weer naar Jinja terug. Het diner werd genoten bij Flavours, een winkeltje gerund door Nederlanders. je kunt er echt bruin brood kopen! zelfs croissants lagen er. Wat een weelde! Ja, wat doe je verder op zo`n dag? Beetje shoppen, luieren, eten, kletsen. Vooral in het donker was het geweldig om bij ons hutje te zitten: in de verte zag en hoorde je vissers met houten bootjes, voorop een olielamp, door het water tegen de stroming in ploeteren. Door tegen de boot aan te slaan joegen ze de vissen op zodat ze in het uitgeworpen net zwommen Schitterend om dat te zien!

Dinsdagmiddag hebben we een bezoek gebracht aan de slumps. Bij Jinja zijn meerdere slumps, deze zijn ontstaan doordat er mensen vanuit de arme gebieden naar de stad toe trokken om daar, zo dachten ze, geld te verdienen. Dit had echter als resultaat dat er een wijk is ontstaan met krotjes, zonder riolering, wegen,etc.
Het was een bezoek wat een diepe indruk achter laat. Je gaat er niet heen om even leuk een slump te bekijken. Drommen met kinderen, in kapotte of zelfs geen kleding, die aan je armen hangen. Ze timmeren er stevig op los als er een concurrent is die je iets te lang vasthoud. De combinatie van stank, geschreeuw, ellende, nood, ziekte laat je niet meer los. Ik probeer maar iets te doen met kinderen door ze over het open riool heen te slingeren aan mijn armen. Ze vinden het nog leuk ook, terwijl ikzelf het liefst een potje wil gaan janken om hun ellende. Jannette gaf nog een T-shirtje weg aan een vrouw waarvan het truitje wat we vorig jaar hebben gegeven gestolen was. Een klein vrouwtje hangt dan om je middel om je te bedanken. Een T-shirt, een paar euro bij de Action!!
Eigenlijk moeten we hier ook een Medical Outreach gaan doen! Ja, dat zijn gelijk gedachten die bij je opkomen. Wie weet?! volgend jaar?

Op woensdag weer naar Entebbe gebracht door Brian. Oeganda is en blijft een prachtig, boeiend en armoedig land om door heen te rijden. Nu was de brandstof weer overal op! Hoe dat kon? we weten het niet. Overal zag je lege tankstations waar de hulpjes nietsdoend tegen de pompen aan hingen. This is also Africa!
We zijn weer in Colonial Residence, ons rondje Oeganda is voltooid. We zijn weer terug waar we zijn begonnen. 3 weken geleden zijn we vertrokken. Het lijken wel maanden geleden. Zoveel meegemaakt, zoveel gezien, zoveel gedaan.Soms vraag je je af: heeft het wel zin? zoveel nood! de bekende druppel op de gloeiende plaat. En toch moet ik zeggen: Ja! het maakt voor dat ene kind, die vrouw, die man wel degelijk verschil! Structureel veranderen we misschien niets, maar we delen uit wat we hebben en dat hoeft niet altijd geld te zijn. Ook aandacht, zorg, soms een blik geeft mensen weer moed om door te gaan en hoop te krijgen. En laten we eerlijk zijn, wat kost dat nou?