Maandag 4 februari

Er zijn van die dagen die je nooit meer vergeet, dit was er zo één. Deze dag zouden we meegaan met de groep van st. Amuria. Lijkt heel gewoon denk je dan; een eindje rijden, wat geiten uitdelen ofzo, schooltje bekijken etc., heel gewoon. Maar dat werd allemaal toch anders. Achterop een open wagen zaten Sarah, Aline en Cees in een laadbak, heerlijk in het zonnetje. Wind door je haren wat wil je nog meer! Het ging allemaal voorspoedig totdat we na een tijdje een weggetje naar het binnenland insloegen en stopten bij een huisje. Tot onze grote schrik werden er 2 geiten ingeladen die ook bij ons nog achter in de bak mee moesten. Daar gingen we weer, de geiten angstvallig in de gaten gehouden of er niet één aanviel, je weet maar nooit. Na een lange rit door de schitterend natuur, met onderweg nog een manhaftig optreden van Sarah die een losgebroken geit weer stevig vastbond, kwamen we aan bij een ziekenhuis midden in de Bush: het st Clare Medical Centre. Een hospital waar Truus werkzaam was. Truus was een verpleegkundige uit Nederland die ik ontmoet heb op de tropencursus in Rotterdam. Zij was al sinds eind oktober hierin Oeganda aan het werk. En dat werk was een grote uitdaging: in het ziekenhuis was geen dokter aanwezig, het werd gerund door alleen maar verpleegkundigen. Geleid door 3 nonnen op leeftijd. Een geweldig werk waar zeker geld: iets is beter dan niets. Truus had zelfs koffie voor ons gezet en een heerlijke cake gebakken! Ze had best wel een zware tijd gehad; veel mensen en kinderen waren overleden aan ernstige malaria.
Verschillende ziekenhuizen bezoeken was het doel waarom we deze reis hebben gedaan; voor Care with a mission gaan kijken naar welke ziekenhuizen o.a. verpleegkundigen en ander medisch personeel naar toe kunnen gaan om daar te werken voor kortere of langere tijd.
We kregen een rondleiding over het terrein; het zag er allemaal keurig uit. Een nieuw complex gebouwd mbv van een Duitse organisatie. Veel patiënten en hun familie lopend over het terrein. Vreemd dat het toch gaat zo zonder dokters, het vraagt veel van de aanwezige verpleegkundigen. Voor ‘spoedgevallen’ staat er een ambulance klaar; verwachte reistijd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis is zo`n 1,5 uur! Hier hebben we veel medisch materiaal gebracht: hechtmateriaal, Antibiotica, verbandmiddelen, etc. ze waren er erg blij mee! Zuster Celestine vroeg of wij ook verpleegkundigen wisten die konden helpen, er was zo`n nood! Dus als er iemand is?
Na afscheid te hebben genomen hesen we ons weer op de truck, op naar het volgende evenement. De bedoeling was dat we een dorpje gingen bezoeken waar, door de bevolking zelf, een schoolgebouw voor de allerjongsten werd neergezet. Dit vanwege de afstand naar het dichtstbijzijnde schooltje, zo`n 15 kilometer. Dit was te ver voor de allerjongsten. Tijdens een eerder bezoek was afgesproken dat de locale gemeenschap zelf ongeveer 20.000 stenen zouden bakken, deze zouden nu worden bekeken. Het was een heel ceremonieel: onder het rieten dak van wat nu tijdelijk een schooltje is vond een soort bijeenkomst plaats inclusief agenda en toespraken. Er was zelfs een soort dorpszanger die een toepasselijk lied ten gehore bracht. Veel gepingel op een houten muziekinstrumentje en de tekst was voor ons niet te verstaan, maar iedereen vond het geweldig. Heel knap van deze jongen, ook als je nagaat dat hij blind was….
Na deze vergadering werden de stenen bezichtigd; eerst gedroogd in de zon, vervolgens gebakken in een soort oven. We kregen nog een lesje bouwtechniek over verschillende steenverbanden. Maar niet gevraagd naar de fundering etc.
Het werd nu tijd voor een maaltijd: we werden ondergebracht bij een gezin die de eer had voor ons te koken. Er werd van alles opgediend: rijst (bekend), vlees in diverse soorten zoals kip. Dit beest lag in grote onderdelen uit elkaar gehaald in een schaal, en wel zo als wij dat in Nederland niet herkenden. Ook een geit was gesneuveld omdat wij op bezoek kwamen, dat hadden ze echt niet hoeven doen. Toch smaakte alles prima, je had weer wat in je maag!
Nu kwam het volgende hoogtepunt alweer: de diploma uitreiking van de Bakkesschool. Een initiatief van st. Amuria. Ongeveer 11 studenten hadden de cursus voor bakker afgerond en zouden hun diploma ontvangen. Toen wij aankwamen wachte ons een verrassing: er stonden een aantal mensen met bellen aan het been en gewapend met stokken ons op te wachten, al zingend, stampend liepen ze voor ons uit. De mannen waren gewapend met stokken en ik zag ook verscheiden staarten van dieren heen en weer zwaaien. Ik moest even denken aam de geit die tussen de middag werd opgediend……
Het was een heel festijn; het leek wel een soort krijgsdans. Deze mensen hebben niets nodig om een geweldig feest te vieren! Ze gingen maar door en dat bij 30+ graden. Uiteindelijk werden de diploma`s uitgereikt door de Mzungu`s (wij dus). Na allerlei gebakken broodjes te hebben geproefd, sommige leken op een soort oliebollen,( heerlijk!) zijn we vertrokken. Door de invallende duisternis rijdend achterop een laadbak, stinkend naar zweet en geit, die waren inmiddels ook afgeleverd, begonnen we ons echte Afrikaners te voelen! Wat genieten we!!