woensdag 6 februari

Vandaag is dan de dag dat het echt gebeuren gaat: Sarah en Aline gaan aan de slag in de kraamkliniek! Wat zal er allemaal gebeuren? Het begint al met het aantrekken van witte kleding, voelt toch vreemd aan hier in Afrika. Vol goede moed gaan de dames op stap. Ondertussen gaan Jannette en ik op zoek naar een supermarkt of iets dergelijks, de watervoorraad is door het vele gebruik al zodanig geslonken dat deze weer aangevuld moet worden. Op de weg komt al gauw een Boda-rijder naar ons toe, hoe weten ze ons te vinden? Maar ja, we zijn er aan gewend: gewoon achterop gaan zitten en dan rijden maar. Het centrum blijkt toch verder weg te zijn dan we dachten. Eindelijk dan toch een doos met flessen water gevonden, maar hoe krijgen we dat mee naar huis? De Boda-rijder had de oplossing; achterop de brommer vastbinden en wij er dan nog tussen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zat half in de doos met flessen en Jannette lag geplet tegen de rug van de’ Driver’. Deze had geen deodorant gebruikt, dus je begrijpt…..Zo snel mogelijk naar de Dovenschool! Onderweg dachten we dat het eigenlijk wel goed zou zijn als we naar Kumi zouden kunnen gaan, naar dr. Ekuré, maar dat kon niet want David, de chauffeur was niet aanwezig. Jannette vond dat we ook wel met een Boda konden gaan, moet je nagaan 12 kilometer achterop zo’n ding lijkt me niet lekker. Daar beginnen de boda-rijders toch ook niet aan. Maar toch gevraagd en helaas, deze ‘driver’ leek het wel wat. Daar gingen we dan 12 kilometer hotsen en botsen achter op een Boda. Maar eerlijk gezegd: ”het was heerlijk” en het ging nog sneller dan met een auto! Bij het Kumi Orthopeadic centrum aangekomen keken we onze ogen uit: het zag er allemaal zo nieuw en goed uit! Gauw naar binnen en gevraagd naar dr. Ekuré. Hij herkende ons zeker en was gelijk enthousiast, arm in arm werden we rondgeleid door zijn kliniek. Hij had daar heel wat opgezet; een prachtig gebouw met diverse verpleegafdelingen, 2 operatiekamers met een soort sluizensysteem. Dit hadden we in Oeganda nog niet gezien. Op de vraag hoe hij dit voor elkaar had gekregen zei hij dat hij er hard voor had gewerkt en: “God did a miracle”. We kregen ook nog even de nieuwbouwplannen te zien voor een gebouw met drie verdiepingen wat bestemd was voor kinderen die hij weer aan het lopen wilde krijgen zodat ze weer naar school konden en een toekomst hadden.
Diep onder de indruk gingen we weer richting Ngora, vol van wat we net gezien hadden. Hoe kan zo iemand dit alles voor elkaar krijgen? Echt een wonder dus!! Na de lunch (crackers) gingen we maar eens bij de meiden kijken wat die allemaal mee gemaakt hadden. Onderweg kwamen we ze al tegen, er waren geen bevallingen meer dus hadden ze tijd om te eten. Ze waren dolenthousiast; toen ze die ochtend bij de kraamkliniek kwamen waren er binnen 10 minuten 2 bevallingen. Gelijk met de neus in de ….. `s Middags met ze meegegaan naar de kliniek; een aparte gewaarwording. Liggen daar enkele vrouwen/meisjes op een soort bedden met onder hen een opengeknipte vuilniszak. Er om heen stonden verschillende mensen variërend van Leerling-verpleegkundigen, herkenbaar met een roze of groen gevouwen “zakdoek” op hun hoofd, tot aan familieleden, meestal moeders, die met de kraamvrouwen meegekomen waren. Niet echt een rustig kraamhotel dus! Ondertussen ging de natuur zijn gang. De meeste vrouwen verblikten of verbloosden niet. Het enige teken dat er wat aan de hand was waren de zweetdruppels die parelden op hun voorhoofd. Om de ontsluiting wat op gang te vergemakkelijken werd er af en toe wat zeepsop (Omo volgens mij) over het baarkanaal gesprenkeld, dit om het weefsel te verweken. Wat doen wij in Nederland toch moeilijk? Na de bevalling stond de moeder op, ging naar buiten om zich wat op te frissen aan de wasbak, en ging vervolgens weer op huis aan! Ongelooflijk! Hier in Oeganda zijn ook niet alle vrouwen blij met hun kindje, diverse keren werden deze aan ons aangeboden. Het was voor hun weer een mond te voeden. Er is zoveel hulp en voorlichting nodig, soms lijkt het wel dweilen met de kraan open. In deze kraamkliniek vinden gemiddeld zo`n 300 bevallingen per maand plaats. Ook de na-controle`s vinden hier plaats. Werk genoeg dus.
In de avond zijn we nog even bij enkele onderwijzeressen van de dovenschool op bezoek geweest. Deze zaten in een treurige situatie; tijdens de vakantie waren er geen inkomsten, de kinderen waren immers naar huis. Zo kwam er geen schoolgeld binnen en konden de salarissen niet betaald worden. In Nederland ondenkbaar! Toch waren ze zo vereerd dat wij langs kwamen dat er en paar sneetjes brood en wat gestampte pinda`s voor ons neergezet werden. Wat een gastvrijheid. In het donker nog gekeken naar vleermuizen en niet zulke kleintjes meer het formaat van vliegende honden. Volgens mij levensgevaarlijk om hier buiten te lopen: ze zullen zich maar vergissen en in je haar blijven hangen! Gauw naar bed.