De eerste dag van de outreach!

6 februari 2014

De eerste dag van de Medical outreach! Wat zou het worden? Echt zoveel mensen? Bepakt en gerugzakt gingen we onder weg naar het kliniekje. Dr Ronald liep al rond te stappen, trots als een pauw! Achterin de kliniek was een ruimte ingericht als 'prayerroom'. Zo'n missie kun je niet beginnen zonder gebed. Er stonden keurig stoelen in een kringetje langs de wanden. Alleen er waren teveel mensen. Gewoon in het midden verder gaan! Lekker vol dus! Al die namen, gezichten en wat ze waren. Voor mij lijken al die donkere gezichten op elkaar. Pastor Sam deed gelukkig een kort gebed waarna we naar de taxi gingen. Er was ons verteld dat er een bus voor 14 personen zou komen! Daarbij denk je aan een halve touringcar, hier is dat gewoon een Toyota busje met veel stoeltjes! Het verschil is dat de zitplaatsen kleiner zijn zodat er gewoon 14 mensen in kunnen inclusief dozen met medicijnen. Als je dan nagaat dat de weg ook 'weg' was, kun je wel raden hoe je aan het eind van de rit uit het busje rolt. Maar wel ontzettend gegild en gelachen natuurlijk! African odeur!
De bisschop reed in zijn eigen jeep, daar zat een soort geluidsinstallatie in, compleet met een keyboard en aggregaat. Wat ben je als bisschop zonder microfoon? Een soort sint zonder staf?
Eerst was er enige onduidelijkheid over de plaats waar we moesten zijn. Dit dorp was nog niet op de hoogte dat we zouden komen. De komende outreaches was dat wel het geval. Maar gewoon improviseren: de kerk ( grote grashut) ombouwen tot tijdelijke spreekkamer. Buiten kwamen steeds meer mensen en natuurlijk honderden kinderen. De helpers van de Bisschop waren druk in de weer met de geluidsinstallatie. Het werkte niet! Vond je het gek? Er lage stroomdraadjes gewoon los! De verbinding werd gemaakt via koperdraadjes die om een stekker waren gewikkeld bij gebrek aan een stopcontact. Wij misten de installatie niet en zo te zien de Bisschop ook niet; hij zat rustig op een stoeltje rond te kijken naar al die mensen.
Het heeft toch wel heel wat voeten in de aarde ( dat spreekwoord gaat je hier echt zien!) voordat we konden beginnen. 4 tafeltjes, stoeltjes en een aantal banken en we gaan beginnen. Alle mensen hier hebben een eigen schriftje waarin de medische zaken worden opgeschreven. Als je dat niet hebt kun je een schriftje kopen voor omgerekend 3 cent.
Toen begon het! rijen met moeders met baby`s, mannen, kinderen stonden klaar om gezien te worden. De tam-tam had zijn werk gedaan! Eerst werden de mensen geregistreerd, vervolgens gezien door de dokter, eventueel een malariatest afgenomen. Daarna met schriftje naar de registratie om te noteren welke medicijnen ze hadden voorgeschreven gekregen en tot slot langs de bus waar ze de medicijnen gratis uitgereikt kregen.
Wat er dan door je heen gaat; ik heb samen met een dokter bij een punt gezeten, verhalen te triest voor woorden, geen geld, vrouwen zonder man, veel kinderen, verder niks!
Er was niet alleen een medische behandeling, buiten werd er aandacht gegeven aan de geestelijke mens, daar was het net zo druk en de nood net zo hoog! Als ik dit zo schrijf komt alles weer naar boven....

En toch was het soms ook hilarisch. Ik kom natuurlijk meer uit de chirurgische wereld in plaats van malariatesten heb ik liever een mes vast. Nu dat heb ik geweten, de dokters wisten dat ik de abcessen etc. zou doen. Ik werd bij een oude vrouw geroepen die volgens haar zeggen een abces op haar bil had. Wat te doen? Er was geen privacy!
De oplossing was gauw gevonden: een nabijgelegen grashut werd in beslag genomen, de goede mensen zaten nog te eten!. Ik werd er samen met die vrouw en de dokter ingestopt. Zit die vrouw op haar knieën, steeds angstig achter om kijkend, jurk omhoog en wij tweeën erachter, zaklamp in de mond om wat zicht te krijgen. Je moet echt niet nadenken en nog serieus blijven ook.......

Op een gegeven moment moesten we echt stoppen, de artsen waren moe, geen eten gehad (terwijl er mensen waren die medicijnen kregen tegen de maagpijn van de honger!!).
Het was een vreselijke beslissing om weer terug te gaan maar we konden niet anders; ook de medicijnen waren op. In de taxi terug was het een stuk stiller. Toch moeten we voor ogen houden dat we ruim 380 mensen hebben kunnen helpen! We hebben ze ook hoop gegeven dat ze niet vergeten zijn! Morgen nog een keer...