De school enzo.....
Blijf op de hoogte en volg Cees & Jannette
09 Februari 2014 | Oeganda, Opiyai
10 februari 2014
En ja hoor, hij stond er. Precies om 9 uur reed er een aardig nieuw busje voor, karton op de vloer tegen onze vieze voeten. Net of dat zou helpen; de stof kwam zo door de open ramen naar binnen. Eerst gauw nog even dr. Ronald opgepikt bij het Medisch Centrum, en daar gingen we. Het was ongeveer een uur rijden. Eerst een stuk over een asfaltweg, daarna rechtsaf de bush in. De weg was aangereden rode aarde en golfde kilometerslang over de heuvels. De natuur overweldigend; uitgestrekte , ja hoe noem je dat?, velden met puur, wilde natuur. Vlak bij het dorpje aangekomen werd er al getelefoneerd naar Richard dat we er bijna waren. In de verte zagen we al kinderen langs de weg staan, blijkt de hele school (200 kinderen!) ons op staan te wachten, zingend en zwaaiend. Ik weet nu hoe Willem-Alexander zich voelt in de gouden koets. Je wordt bijna verlegen als je de bus uit klimt. Wat een welkom!
Na voorgesteld te zijn aan enkele leraren moesten we natuurlijk weer op de enige plastic stoelen gaan zitten en kregen we flesjes drinken aangeboden. Ondertussen was dr. Ronald al druk bezig hoofdhuiden te bekijken en zalfjes uit te delen tegen een soort ringworm die hier erg veel voorkomt.
De school bestond uit 2 gebouwtjes waarin totaal 4 ruimtes waren, volgepakt met kinderen. Als je binnen kwam gingen ze staan en zongen een welkomstlied, er waren 7 groepen.....
Deze school was erg goed in het geven van onderwijs en stond dan ook goed bekend. De andere overheidsschool in het dorp had soms klassen van 200 leerlingen, van lesgeven kwam daar dan ook niet veel van. Dit had tot gevolg dat het aantal leerlingen op de school van Richard snel toenam.
Na ballonnen te hebben uitgedeeld aan alle leerlingen gingen we weer naar verder. Het huis van de ouders en verdere familie van Richard moesten worden bezocht. Nu snap ik waar ze die stoelen weer zo snel heen hadden gebracht, achter je rug om wordt er heel wat heen en weer gerend.
Arme nieuwe bus, het gevaar kwam dus niet van binnen maar van buiten; vlak langs struiken en bomen over een looppadje. Vol met krassen!
2 Oma`s begroet en weer verder naar het huis van Richard. Dat was een oase van rust, zelf gebouwd, met zelfs plafondversieringen. Een prachtige plek!
Er was een stuk land aangekocht met de hulp van Evert en Nel vd Wissel. Dat moesten we ook even bekijken. En ja hoor, de plastic stoelen stonden daar ook alweer klaar! Op het stuk grond werd een hele grote grashut gebouwd, verdeeld in lokaaltjes. De werkers waren druk bezig om stenen te maken uit de klei; deze werden gedroogd in de zon en daarna aan elkaar gemaakt met modder. Er stonden al enkele lage muurtjes en de kap was bijna klaar.
Toen begon het officiële gedeelte: wij voorin op de stoeltjes en alle leerlingen in de rest van de ruimte. Ook waren enkele belangrijke dorpsgenoten gekomen om een toespraakje te houden. Dit werd dan ook driftig gedaan. Men was zo dankbaar dat wij kwamen. We begrepen dat dit gedeelte van Oeganda ernstig gelden had onder de terreurdaden van Joseph Koni met het leger van de heer. Ook de nabijgelegen stam, Kilamajong, kwam met veel geweld op rooftocht door dit gebied. Vorig jaar heeft dit nog de krant gehaald ivm een aantal doden bij een koeienroof. De bevolking was hier ernstig door getraumatiseerd. De plaatselijke Chairman hield een aangrijpend betoog over de slechte situatie op psychisch, medisch, en geestelijk gebied.
De medische zorg in dit gebied was ver onder de maat; er was alleen het St. Clare Hospitaal waar alleen verpleegkundigen waren die hun uiterste best deden, maar geen dokters!
Hier moet ingegrepen worden! Hand in hand met dr. Ronald even weggelopen, " wat kunnen we doen?". Een Medical outreach!! Zo gezegd, zo gedaan We besloten om donderdag weer terug te komen met meer dokters, medicijnen, laboratorium, etc. En dat allemaal gratis! Hoe we het doen en financieren zien we wel!(en we hebben het gezien!!).
Aandoenlijk hoe dankbaar de mensen waren dat we terug zouden komen; diep buigend, handen bleven schudden. Eindelijk mensen die naar ze omkeken.
Het was nog niet voorbij, er moest natuurlijk nog gegeten worden. Wat is een bezoek zonder feestmaal? Weer terug naar de school, we hebben nog kleurpotloden, wasco, krijtjes etc. afgegeven. In een lokaal stonden weer pannen en potten klaar met van allerlei brouwsels. Ik herkende een kip aan het typische velletje, de rest was rijst en andere lokale lekkernijen.De leraren lieten het zich goed smaken, de borden goed volgeschept , met de handen werd alles naar binnen geschoven.Wij hebben ook ons best gedaan....
De terugreis was weer imponerend, het blijft een prachtig land. De zon ging onder, overal kookvuurtjes, genieten!
Thuis weer onder de douche om al het rode stof van ons af te spoelen, nog even wat gedronken en toen lekker slapen! tot morgen!
En ja hoor, hij stond er. Precies om 9 uur reed er een aardig nieuw busje voor, karton op de vloer tegen onze vieze voeten. Net of dat zou helpen; de stof kwam zo door de open ramen naar binnen. Eerst gauw nog even dr. Ronald opgepikt bij het Medisch Centrum, en daar gingen we. Het was ongeveer een uur rijden. Eerst een stuk over een asfaltweg, daarna rechtsaf de bush in. De weg was aangereden rode aarde en golfde kilometerslang over de heuvels. De natuur overweldigend; uitgestrekte , ja hoe noem je dat?, velden met puur, wilde natuur. Vlak bij het dorpje aangekomen werd er al getelefoneerd naar Richard dat we er bijna waren. In de verte zagen we al kinderen langs de weg staan, blijkt de hele school (200 kinderen!) ons op staan te wachten, zingend en zwaaiend. Ik weet nu hoe Willem-Alexander zich voelt in de gouden koets. Je wordt bijna verlegen als je de bus uit klimt. Wat een welkom!
Na voorgesteld te zijn aan enkele leraren moesten we natuurlijk weer op de enige plastic stoelen gaan zitten en kregen we flesjes drinken aangeboden. Ondertussen was dr. Ronald al druk bezig hoofdhuiden te bekijken en zalfjes uit te delen tegen een soort ringworm die hier erg veel voorkomt.
De school bestond uit 2 gebouwtjes waarin totaal 4 ruimtes waren, volgepakt met kinderen. Als je binnen kwam gingen ze staan en zongen een welkomstlied, er waren 7 groepen.....
Deze school was erg goed in het geven van onderwijs en stond dan ook goed bekend. De andere overheidsschool in het dorp had soms klassen van 200 leerlingen, van lesgeven kwam daar dan ook niet veel van. Dit had tot gevolg dat het aantal leerlingen op de school van Richard snel toenam.
Na ballonnen te hebben uitgedeeld aan alle leerlingen gingen we weer naar verder. Het huis van de ouders en verdere familie van Richard moesten worden bezocht. Nu snap ik waar ze die stoelen weer zo snel heen hadden gebracht, achter je rug om wordt er heel wat heen en weer gerend.
Arme nieuwe bus, het gevaar kwam dus niet van binnen maar van buiten; vlak langs struiken en bomen over een looppadje. Vol met krassen!
2 Oma`s begroet en weer verder naar het huis van Richard. Dat was een oase van rust, zelf gebouwd, met zelfs plafondversieringen. Een prachtige plek!
Er was een stuk land aangekocht met de hulp van Evert en Nel vd Wissel. Dat moesten we ook even bekijken. En ja hoor, de plastic stoelen stonden daar ook alweer klaar! Op het stuk grond werd een hele grote grashut gebouwd, verdeeld in lokaaltjes. De werkers waren druk bezig om stenen te maken uit de klei; deze werden gedroogd in de zon en daarna aan elkaar gemaakt met modder. Er stonden al enkele lage muurtjes en de kap was bijna klaar.
Toen begon het officiële gedeelte: wij voorin op de stoeltjes en alle leerlingen in de rest van de ruimte. Ook waren enkele belangrijke dorpsgenoten gekomen om een toespraakje te houden. Dit werd dan ook driftig gedaan. Men was zo dankbaar dat wij kwamen. We begrepen dat dit gedeelte van Oeganda ernstig gelden had onder de terreurdaden van Joseph Koni met het leger van de heer. Ook de nabijgelegen stam, Kilamajong, kwam met veel geweld op rooftocht door dit gebied. Vorig jaar heeft dit nog de krant gehaald ivm een aantal doden bij een koeienroof. De bevolking was hier ernstig door getraumatiseerd. De plaatselijke Chairman hield een aangrijpend betoog over de slechte situatie op psychisch, medisch, en geestelijk gebied.
De medische zorg in dit gebied was ver onder de maat; er was alleen het St. Clare Hospitaal waar alleen verpleegkundigen waren die hun uiterste best deden, maar geen dokters!
Hier moet ingegrepen worden! Hand in hand met dr. Ronald even weggelopen, " wat kunnen we doen?". Een Medical outreach!! Zo gezegd, zo gedaan We besloten om donderdag weer terug te komen met meer dokters, medicijnen, laboratorium, etc. En dat allemaal gratis! Hoe we het doen en financieren zien we wel!(en we hebben het gezien!!).
Aandoenlijk hoe dankbaar de mensen waren dat we terug zouden komen; diep buigend, handen bleven schudden. Eindelijk mensen die naar ze omkeken.
Het was nog niet voorbij, er moest natuurlijk nog gegeten worden. Wat is een bezoek zonder feestmaal? Weer terug naar de school, we hebben nog kleurpotloden, wasco, krijtjes etc. afgegeven. In een lokaal stonden weer pannen en potten klaar met van allerlei brouwsels. Ik herkende een kip aan het typische velletje, de rest was rijst en andere lokale lekkernijen.De leraren lieten het zich goed smaken, de borden goed volgeschept , met de handen werd alles naar binnen geschoven.Wij hebben ook ons best gedaan....
De terugreis was weer imponerend, het blijft een prachtig land. De zon ging onder, overal kookvuurtjes, genieten!
Thuis weer onder de douche om al het rode stof van ons af te spoelen, nog even wat gedronken en toen lekker slapen! tot morgen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
