De reis enzo...

We zijn gearriveerd!! Na een lange, lange reis zitten we nu in Soroti. De vliegreis ging prima; goede verzorging, wel wat vreemd eten. Wat te denken van gepureerde olijven met tomatenpuree. Maar ja, het was ook Turkish Airlines. S`nachts om 01.00u aangekomen in Entebbe bij Kampala. We moesten eerst een visum halen. Iedereen stormde naar een balie waar een formulier ingevuld moest worden. Wij natuurlijk ook; in het engels allerlei gegevens invullen. Adressen, verblijfsduur, etc. alles zoveel mogelijk en nauwkeurig ingevuld. Blijkt dat het formulier gewoon in een afvalbak wordt gegooid en na betaling van $50,- krijg je het visumstempel. Welkom in Afrika! We hebben overnacht in een hotel Keba Inn. Neergeploft en een paar uur geslapen. Om 8.30u zou het ontbijt klaar staan. Gordon, de chauffeur, stond klaar voor de reis naar Soroti. Eerst gingen we nog wat inkopen doen in Kampala. Het rijden is een onderneming op zich; in de eerste plaats rijden ze hier links. Vervolgens heeft iedereen een goede claxon. Het midden van de weg wordt niet aangegeven, gewoon kijken hoeveel er naast elkaar kunnen rijden. Dit leidt tot erg spannende momenten, maar het loopt meestal weer goed af. Als je naar Kampala rijdt kom je eerst langs de buitenwijken. Dit zijn krotjes van allerlei materiaal: golfplaten, plastic zakken, plankjes etc. Heel veel mensen, vooral kinderen, in vodden. Iedereen loopt langs de weg in de hoop iets te verkopen of op een andere manier aan voedsel te komen. Er wordt hier veel gebruik gemaakt van de Boda-Boda: een bromfiets waar je achterop zit en die brengt je dan naar je bestemming. Deze vehicles maken het verkeer ook niet gemakkelijker! Kampala blijkt een ontzettend uitgebreide stad met veel armoede. Echt grote winkels zijn er niet. Inkopen gedaan, wat verf gekocht. Na veel uitleg iets mee gekregen nadat ze ons eerst een aangebroken blik probeerden aan te smeren. Eindelijk op weg naar Soroti (dachten we). Eerst moest de olie nog even ververst worden: kunnen jullie even voorschieten? Vervolgens gingen we eindelijk! De weg (snelweg of snel weg) slingerde naar Jinja. Het eerste stuk reden we achter een tankwagen met een gemiddelde snelheid van ongeveer 30 km/u.; het wordt een lange rit….
Onderweg erg veel mensen en wij waren een bezienswaardigheid. Blanken worden hier Muzungu`s genoemd. Iedereen zwaaien natuurlijk. Het is ook een vreemd gezicht 3 Muzungu`s met een berg koffers in een busje. Ramen open en er buiten hangen van de hitte, flesje water bijna constant in je mond. Als je denkt dat het verkeer wat rustiger wordt en je een beetje door kan rijden is de weg vol gaten, weer sla-ommen. Gratis massage volgens de chauffeur. Onderweg nog een keer een ijsje gehaald: 1 smaak en vrij chemisch. Het laatste stuk was de weg zo slecht dat er bijna geen asfalt meer te onderscheiden viel. Ook de bebouwing veranderde; steeds meer rieten hutjes die in families bij elkaar stonden. De natuur is echter overweldigend mooi! Na 7 uur rijden kwamen wij aan in Soroti. Nu het huis van Evert en Nel vd Wissel nog even vinden. Helaas wist de chauffeur niet meer waar het stond. Na veel overleg met de Boda-Boda jongens die langs de weg stonden kwamen we in de buurt. Het was inmiddels al donker aan het worden en dan is het echt goed donker: geen verlichting, niks meer! Via de telefoon hebben we Agnes, de hulp in het huis, gebeld zij is uiteindelijk naar de Mainroad gelopen en heeft ons de weg gewezen. Wij waren er! Nu een douche! Jannette zou eerst gaan maar kwam al snel terug met de kraan in haar hand: afgebroken. Een afwasteil bood uitkomst. Alles is beter dan niets. Het is een geweldig huis, met heerlijke bedden, waar we nu dankbaar gebruik van gaan maken.