Woensdag 20 april

Na een nacht met wat onweer en regen is dan nu de laatste dag in het prachtige huis van Evert en Nel aangebroken. Het lijkt wel of de hemel meedoet; de lucht is bewolkt en af en toe valt er een druppel. De koffers zijn gepakt en Agnes maakt voor ons de laatste keer heerlijke scrambled eggs met toast. Gordon, de chauffeur die met ons op safari zal gaan, komt stipt om 9 uur voorrijden. En dan is het echt zover; er moet weer afscheid genomen worden. We vinden het allemaal niet leuk en er worden traantjes weggeslikt. In het begin van de rit is het dan ook opvallend stil in de auto, maar al gauw boeit de prachtige natuur ons weer. In Lira gebruiken we onze lunch, ooit wel eens Hot chili gegeten bij een temperatuur van 37�C?. Het is even wennen want de warmte komt dan van alle kanten. Op naar het park Murchison Falls! Dit is het grootste reservaat van Oeganda; nagenoeg net zo groot als Nederland en met een grote verscheidenheid aan dieren. De ingang bestaat gewoon uit een prachtig hek met slagboom. Aan beide zijden loopt echter geen hek door; het is dus maar symbolisch. Na betaling mogen we 2 nachten in het park verblijven. Dan begint het: Gordon doet het dak omhoog zodat wij staand door het park heen hobbelen. Wat een ervaring is dat, weidse vergezichten met olifanten, herten, giraffen en wat niet meer! Er komt een heuse olifant op ons af met een jong; ik wil het dak al dicht gaan doen en begin er al aan te sjorren, want je weet maar nooit! Gelukkig is Gordon een ervaren gids en weet hij precies tot hoe dichtbij de dieren kunnen komen. De hele namiddag rijden we door eindeloze natuurgebieden; kilometer na kilometer zien we veel dieren zitten. Je voelt je echt een gast die nu eens bij de dieren op bezoek komt in plaats van andersom. Een machtig gezicht! We komen tot slot aan bij de Nijl, die het reservaat in tweeën snijdt. Aan de overkant ligt onze overnachtingplaats een kamp met tenten en een restaurantje. Nog even gauw een lekke band vervangen. Je moet er niet aan denken dat midden op de savanne te moeten doen. In de Nijl zien we, hoe kan het ook anders, Nijlpaarden liggen! Aan de overkant in het kamp kregen we onze tent voor de 1e nacht toegewezen. Het blijkt dat het kamp midden in het reservaat ligt en niet is omheind of zo iets. Volgens mij is dat vragen om moeilijkheden. De keuze voor het avondeten bestond uit 3 gerechten, je moest ook opgeven hoe laat je het geserveerd wilde hebben; heel efficiënt dus. Na een snelle douche zijn we gaan eten. Terwijl we zaten ging het al mis: vader en moeder wrattenzwijn en hun kinderen verschenen in mijn ooghoek ten tonele. Nu zal iedereen wel gillend wegrennen en de bewaking zal fors optreden tegen deze indringers, dacht ik. Niets van dit alles, het bleek hier normaal te zijn. Na verloop van tijd deden wij ook dapper mee, niks aan de hand het hoort erbij! Jannette gilde niet eens zo erg hard toen er bij terugkomst uit het toilet zo`n zwijn voor haar stond. Tot een uur of 9 hebben we onder het grote afdak gezeten voordat we onze tent opzochten. Met weemoed dacht ik aan de grote mag-lite zaklamp die in Nederland stond, nu was het behelpen met een klein dingetje wat weinig imponeerde. Het was de bedoeling dat we de volgende morgen om 7 uur met de pont overgingen om zo vroeg mogelijk te gaan rijden. De dieren houden geen rekening met onze behoeften van rust en vakantie. Toen we naar de tent liepen werden we gewoon overweldigd door de hoeveelheid sterren die er stonden; zijn die er altijs al geweest? Wat een weidsheid, het viel des te meer op omdat er bijna geen ander licht was dan dat van de sterren. Heel romantisch stond er voor elke tent een grote olielamp te branden. Dat dit ook pure noodzaak was om een nachtelijk toiletgang bij te lichten hadden wij in onze romantische stemming nog niet door. De tent werd zorgvuldig dichtgeritst en we kropen lekker onder onze lakentjes voor een kort nachtje!