zaterdag 9 april

De zaterdag alweer. Het is niet te geloven dat we alweer een week weg zijn uit Nederland. Afgelopen nacht hebben we lekker geslapen; voor het eerst zomaar onder het laken gekropen vanwege de kou (wat noem je kou: 18�C). Maar we voelden ons een stuk beter. Agnes was al druk bezig om het ontbijt voor ons klaar te maken. Vanochtend was het plan om scrambled eggs te eten met een bolletje erbij. Nu zijn dat hier niet de bolletjes van de warme bakker maar broodjes die niet gezouten zijn maar zoet. Ook kent men hier geen toevoegingen die het brood langer vers houden dan 1 dag…puur natuur zeg maar. Het brood en de bolletjes worden in Soroti o.a. gebakken bij een project van de zusters van Clarisse. Het is een project wat ook ondersteund wordt door ‘Bakers for Life’ uit, jawel, Nederland. Hierbij worden lichamelijk gehandicapte mensen ingezet in de bakkerij. Ook worden zij opgevangen in een jongenshuis en een vrouwenhuis. Wij hadden een bestelling gedaan bij hen om gezouten brood en wat bolletjes. Vanwege het weekend zouden er ook cakejes gebakken worden, wat bij Cees al het water in de mond liet lopen. Maar goed daar gaan we straks heen.
In Oeganda heeft eigenlijk iedereen het zelfde haar: zwart kroeshaar. Je ziet wel de nodige varianten maar je weet eigenlijk gelijk dat dit dan nep is: extensions of andere hulp- haarstukjes die zijn ingenaaid of gevlochten. Kapsalons zie je dan over het algemeen ook niet, het meeste haar wordt gewoon met een tondeuse afgeschoren. Om als blanke je haar te laten knippen is dus eigenlijk niet mogelijk, en om een kapster toch op je haar los te laten lijkt me niet zo slim. Zoals al eerder geschreven wonen Ton & Arja al een tijd in Soroti, dus ook zonder kapper. Vandaag is het plan dat Jannette en Julienne hun haar gaan knippen. Zij gaan pas in september naar Nederland voor verlof en om toch nog herkend te worden op Schiphol vind deze actie plaats. Na het ontbijt en daarna de nodige voorbereidingen (tasje, flesje water, doekje, etc.) zijn we op pad gegaan. Eerst maar op zoek naar een Boda-Boda. Julienne hadden we zo achterop zo`n bromfiets gehesen, maar voor ons kwam er geen een opdagen. Wel een aantal zeer uitnodigend kijkende jongens op Boda in de fietsuitvoering fietsten langzaam met ons op. De weg ging eerst bergopwaarts en Cees wou ze dit echt niet aan doen. Ze zien er allemaal al zo mager uit. Dus eerst maar weer een stuk wandelen in de hitte. Vervolgens achterop de Boda naar Amacet. Daar aangekomen was Julienne al driftig aan het knippen bij Arja. Als tweede mocht Jannette het lange haar, een staartje was mogelijk, van Ton knippen. Dit werd een groot succes: 2 mensen blij met een knipbeurt, alleen dat is dit allemaal al waard. We werden uitgenodigd voor het eten,samen met alle pleegkinderen. Aan een grote tafel namen we plaats omringd door vele starende ogen. De maaltijd bestond uit ‘posho’; dit is een soort witte pap, bestaand uit rijstemeel zonder toevoegingen. Er zit niet veel smaak aan. Dit wordt hier door de meeste mensen als dagelijks voedsel genuttigd. Hierbij wordt meestal een bijgerecht in de vorm van bonen, een soort spinazie, of iets anders gegeten. Het was voor ons wel even wennen aan dit lokale voedsel maar dapper dooretend is dit ook gelukt. Het was gezellig om dit gezin zo met elkaar te zien. Jacob, Marjon en Peter, jullie moeten trouwens nog de groeten van Ton & Arja hebben!
We moesten nog boodschappen doen op de markt. Omdat Arja ook nog naar het centrum moest konden we mooi net haar meerijden. We gingen grote boodschappen doen zoals dat dan in Nederland heet. Het komt erop neer dat je verschillende winkeltjes, kraampjes afgaat om aan je spullen te kopen. De supermarkt heeft echt niet alles zoals in Holland. Onderweg zagen we een jongen van een jaar of 15 die aan het lijm snuiven was. Met rooddoorlopen oogjes kwam hij naar ons toe en zei dat hij zo`n honger had. Komen wij langs met onze tassen vol boodschappen met de waarde van een Oegandees maandsalaris! We hebben hem een bolletje gegeven waaraan hij natuurlijk gelijk begon. Hij verzamelde kartonnen dozen bij de supermarkt voor een andere man, en zo kwam hij aan geld om te eten. Hij ‘regelde’ voor ons 2 Boda-Boda`s waarmee we naar huis konden gaan. Die avond hebben we genoten van een echte stroopwafel, waar je hier al niet blij mee kunt zijn!! We hadden ook speculaasjes meegenomen maar daar was binnen de kortste keren niets meer van over: op brood waren ze heerlijk. Een vrij rustige dag,; we beginnen al een beetje te wennen aan het leven hier. Dat wil zeggen, we weten waar we zijn als we op straat lopen in het centrum. De eerste week zit erop, nooit gedacht dat het zoiets zou worden. Terugkijkend is het goed dat we niet naar de Dovenschool konden. De vele indrukken, het weer, etc. hebben tijd nodig om een plekje te krijgen in de tijd hier.