vrijdag 22 april

Na een heerlijke nacht zonder muskieten of ander ongedierte werden we uitgerust wakker. Het was de bedoeling dat we om half acht zouden vertrekken naar Entebbe/Kampala. Het ontbijt echter was van zo`n culinaire aard dat we dat niet konden redden. Wat te denken van vers gebakken opgerolde pannekoeken gevuld met banaan en overgoten met honing! Daarvoor laat je ieder vertrek schieten. Maar uiteindelijk was daar toch het moment om te gaan aangebroken. De bus werd volgeladen en reden we het hele stuk naar Kampala. In Kampala aangekomen stond het verkeer vast en dan bedoel ik echt vast. Het bleek dat de afgelopen nacht erg veel regen was neergekomen op de hoofdstad met diverse overstromingen tot gevolg. Sommige wegen waren niet doorgankelijk met als gevolg dat al het verkeer niet meer kon bewegen. Maar niet getreurd wij hadden Gordon die niet voor één gat te vangen was. Een boda-boda rijder werd aangehouden en na betaling reed hij ons voor om een binnendoor weg te laten zien. Waar we toen allemaal geweest zijn….. diepe kloven hebben we overbrugd, langs steile afgronden gereden en dat allemaal op paden die die naam eigenlijk niet verdienden. We zagen zo wel een heel andere kant van Kampala. Het hoogtepunt was een processie van een ongeveer honderdtal mensen, netjes gekleed en met bamboe kruizen op hun rug, gelijktijdig, heel devoot, in de modder neerzegen; het was Goede vrijdag en de lijdensweg werd hier uitgebeeld. Onze lijdensweg was nog niet ten einde, maar we waren wel weer in beweging. Julienne ging verder met een andere chauffeur naar Jinja, zij zal nog een week in Oeganda blijven. Na de lunch zijn we weer verder getrokken op weg naar Entebbe, vlak bij het vliegveld. Onze poging strandde echter al snel in een eindeloze file. Onderweg zagen we verschillende taferelen, niet te beschrijven! Bijvoorbeeld wat te denken van een Boda-Boda met achterop, overdwars geplaatst, een kleurige doodskist al slingerend door de file. We hoopten maar dat de kist leeg was…. Nu we het toch over doodskisten hebben; onderweg passeerden we nog een taxibusje met daarin een hele familie inclusief doodskist. Onderweg naar….
Tot overmaat van ramp knalde bij een stop nog een ander busje achterop onze auto. De afhandeling ging op zijn Afrikaans: de bumper van de achteropkomende auto werd in de berm gegooid en vervolgens werd afgesproken dat de bus onze auto zou blijven volgen om later tot afspraken omtrent de betaling te komen. De hele middag heeft deze jongen, inclusief zijn passagiers, achter ons aan gereden. Uiteindelijk kwamen we bij het Entebbe Guesthouse aan om de weg te vragen naar hun zusterhotel “Colonial Residence”. Gelukkig was er in dit guesthouse ook nog een kamer over waar wij gebruik van konden maken. Even de bagage uitladen dachten wij en dan lekker douchen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan; door de aanrijding zat de hele achterklep verwrongen in elkaar, niet open te krijgen. Niet getreurd de hele achterklep werd er gewoon met behulp van bereidwillige jongens uit geschroefd zodat eindelijk de bagage naar de kamer kon worden gebracht. De klep werd er weer rustig ingezet en we namen afscheid van onze geweldige chauffeur Gordon. We konden eindelijk gaan douchen; en wat een verrassing, er bleek echt warm water uit de kraan te komen. Na 3 weken alleen gedoucht te hebben met koud water is dit wel het summum van luxe! In de avond werden we nog naar een restaurantje gebracht waar we heerlijk hebben gedineerd. Langzaam maar zeker werd het ons duidelijk dat dit avontuur aan het einde begon te komen. Eerst nog maar een nachtje lekker slapen. We verheugden ons al op het ontbijt; zouden ze gekookte eieren hebben?