Donderdag 14 april

We worden gewekt door de geluiden die Jane maakt terwijl ze buiten bezig is. De dag begint hier al zo gauw het licht wordt en dat is al rond 6 uur `s ochtends. Kinderen en volwassenen worden dan al actief. Wij zijn echter nog niet aan dat ritme gewend en komen er vaak rond 8uur uit. Vandaag gaan we vertrekken uit Ngora. De koffers moeten weer worden ingepakt; de klamboe`s worden opgerold en afscheid moet worden genomen van iedereen hier. Maar voordat het zover is gaan we nog even naar Kumi. We wilden nog zo graag iets aan de kinderen geven en we hebben bedacht om ze voetballen te geven. We zagen een paar jongetjes die aan het voetballen waren met een bal die bestond uit in elkaar gedraaide lappen stof of iets dergelijks, niet echt een goede bal dus. We hadden al gekeken in Ngora of er zoiets te krijgen was, niet dus. Op naar Kumi! Als je hier ergens heen gaat weet je nooit wie er ook allemaal meegaat. Er staan in Ngora mensen te wachten die op de een of andere manier vernomen hebben dat er een auto naar Kumi gaat; misschien via David, de chauffeur? Meerijden is altijd beter dan lopen denken we dan maar. Met een auto vol gaan we dus op naar Kumi. Als iedereen uitgeladen is gaan we op zoek naar een winkel die ballen verkoopt, niet zomaar ballen maar echte goede. In een boekhandel, wie had dat nu gedacht, vinden we enkele exemplaren. Het zijn nog echte Adidas ballen ook, alleen niet opgeblazen, maar volgens de verkoper konden we dat zo bij de Shell laten doen. Ook zagen we een globe, die hebben we gekocht voor de klas van James. De globe stond helemaal boven op de planken onder een dikke laag stof. Of de globe eigenlijk wel actueel was hebben we eigenlijk niet gecontroleerd; misschien stond de USSR er nog wel op! Voor de ballen betaalden we gewoon de Europese prijs, voor hier een vermogen dus. Op naar de Shell!! Bij de pomp aangekomen zien we hoe een autoband opgepompt wordt: 2 jongens die, elk met een fietspomp, verbonden via een Y-stuk, gezamenlijk al zwetend, een autoband op druk brengen. Voor een compressor heb je elektriciteit nodig en daar ontbreekt het hier nog wel eens aan dus dan is dit ook een oplossing. De jongens willen de ballen wel oppompen voor de prijs van een lunch (2000 USH oftewel € 0,60). Voordat we weer teruggaan naar Ngora gaan we nog even langs een supermarkt om iets te kopen voor de vrouw en het gezin van David. Hij weet gewoon niet wat hij er mee aanmoet. Er wordt gekozen voor: suiker, zeep, koffie en een lolly voor de kinderen. Nu weer terug naar de Dovenschool. Trots wordt de globe en de ballen als een soort trofee van klas naar klas gedragen. Er stijgt een oorverdovend gejuich op, maar dan alleen met zwaaiende en wuivende handen!!! Ze kunnen nu echt voetballen!
David staat al te wachten om op weg te gaan naar zijn woning. Via allerlei zandpaadjes, sommige nauwelijks begaanbaar voor een auto, gaan we op weg. Onderweg zien we verschillende mensen snel van de fiets af springen omdat het pad te smal is. Het blijkt dat de hele buurt op de hoogte is van onze komst en ze staan allemaal al te wachten. Iedereen wil een hand van ons, stoeltjes worden al snel door de oudste zoon van David aangedragen. Net als vorige week bij Teddy moesten we weer onder de Mangoboom gaan zitten. Wat moet je dan gaan doen? Er stond een muziekje aan in de auto, dus bedachten we laten we een dansje doen! Iedereen deed mee; er was en jongetje van een jaar of 4 die er geen genoeg van kreeg. Alles bewoog aan hem: voeten, heupen en zelfs zijn vingertjes deden mee. David heeft de zaken goed voor elkaar; hij is getrouwd met Rose, en is een vader van 7 kinderen. Ook heeft hij nog een nichtje in huis opgenomen omdat zijn broer en schoonzus beiden al zijn overleden. We mochten een stukje Cassave proeven; het leek een beetje op suikerbiet. Ja, David heeft het hier goed voor elkaar! Als afscheid kregen we alle drie een plastic zakje met daarin 3 eitjes. Wat een geweldige mensen!
Na een hartelijk afscheid was dan nu het moment gekomen om te vertrekken naar Soroti. Alles werd opgeladen op de laadbak. Wij stapten in, het bleek dat James ook maar even meeging. In het dorp werd nog een vriendin van schoonmoeder opgeladen in de laadbak. Ze wilde echt niet in de cabine zitten. Zie je het voor je: een oude vrouw met hoofddoek parmantig rechtop zittend op onze koffers, hotsend en stotend over ontzettend stoffige wegen. Maar ja, alles is beter dan lopen. Terug in Soroti werd vriendin van schoonmoeder uitgeladen. Bleek dat zij eigenlijk nog 25 kilometer verder moest zijn. Hoe dat verder gaat???? Ze had geen bagage of tasje bij zich, daar maken ze zich ook helemaal geen zorgen over. Makkelijk toch, we zien wel!
We hebben nog een poging gedaan om aan een cartridge te komen voor de printer van de Dovenschool. Helaas was deze nergens te krijgen en is het toen maar besteld: levertijd ongeveer 2 maanden. In Nederland gaat dit toch even sneller. Agnes was weer blij ons te zien, de bagage werd uitgeladen,de gasfles weer aangesloten en we waren weer klaar voor de volgende belevenissen!