Zondag 17 april

Vandaag alweer de laatste zondag hier in Oeganda voor ons. Het plan is om gezellig op de koffie en thee te gaan bij Ton & Arja. Gisteren hebben we de hele dag eigenlijk niets gedaan dus het lijkt een goed idee om te gaan lopen. Jannette en ik zijn vol goede moed op pad gegaan. Onderweg kwamen we allemaal mensen tegen met een palmtak in hun handen: het was palmpasen! Zelfs busjes en vrachtauto`s waren versierd met palmtakken. Als je zo door Soroti loopt kom je ook van alles tegen: loslopende koeien en geiten, zelfs varkens die langs de weg in een modderpoel liggen is geen vreemd gezicht meer. Bij Ton & Arja hebben we even lekker gezeten. Het is toch leuk om met andere Nederlanders te praten over de belevenissen hier. Rond 12.30 u even naar Amacet gelopen. Jannette wilde graag op maandag daar een dag komen helpen. Op Amacet zaten de staff en de kinderen buiten op de veranda. Er zijn daar ook zulke scheetjes van kinderen. Ik kreeg een jongetje in mijn handen gedrukt die er sinds een week was. Het jongetje was 8 weken oud en woog nu 2,5 kg. Veel te weinig dus. Vanwege de ondervoeding had hij geen haargroei wat in deze omgeving eigenlijk niet voorkomt. Bijna alle baby`s welke geboren worden hebben al een kroeskopje. Het is goed om te zien dat de verzorging zoden aan de dijk zet. Je mag de baby`s, als ze wakker zijn, altijd op pakken om te knuffelen en vast te houden. Een gebrek aan liefde hebben ze bijna allemaal. we lopen met z`n tweeën nog even door de Mainstreet in het centrum. Er is eigenlijk altijd wat te beleven daar. De handel en verkoop gaat continue door. Na de kerk weer snel aan het werk. Volgeladen busjes zwalken door de straat. Bagage wordt gewoon achterop of bovenop geladen. Die bagage varieert van matrassen tot kippen die met de poten aan elkaar zijn gebonden, alles gaat mee.
In de verte hoorden we muziek; wij kijken natuurlijk. Langs de weg stonden al kinderen te wachten. Het bleek dat er een muziekkorps aan gemarcheerd kwam. Ik moest gelijk denken aan de Harmonie. Het was een schoolband uit Mbale, een plaats ongeveer 100 kilometer hier vandaan. Voordat we de muzikanten konden zien zagen we al een stok hoog door de lucht vliegen. Een vloedgolf van trommels en trompetten denderde over ons heen. Ze liepen niet allemaal strak in de pas maar iedereen swingde erop los. De tambour-maître gooide speciaal voor ons de stok nog hoger en met een Big-smile keek hij ons aan. Wij hebben natuurlijk alles gefilmd! Toen zagen we hem…… misschien weten jullie het nog uit eerdere verslagen; we hadden een lijmsnuivende jongen een keer een bolletje brood gegeven. Achter de bus danste hij in zijn kapotte kloffie en hij zag ons. Een grote lach en heel hard zwaaien naar ons: wij schoten allebei vol van emotie en konden elkaar even niet aankijken. Het doet je wel wat als je zo`n jongen vol vreugde achter de muziek aan ziet dansen en je dan herkent en je zwaaiend roept. Geweldig! Zo hebben we al heel wat contacten gelegd; de Boda-Boda jongens rijden ook al zwaaiend en lachend langs. Ook op de markt hebben we de vaste kraam waar we onze spullen kopen. Er is trouwens niet veel te merken van concurrentie; als iemand iets niet meer heeft wordt je gerust naar de buurvrouw gestuurd omdat die het wel heeft. We hebben het zelfs meegemaakt dat er gebeld werd naar de andere supermarkt om te vragen of zij nog gezouten brood hadden. Thuisgekomen na een wandeling werd het al snel donker. In de verte was het vreselijk aan het weerlichten; het golfde met mooie effecten door de lucht. De stroom was al weer uitgevallen. Vaak gebeurt dit aan het begin van de avond als iedereen de lampen aan gaat doen. We zitten dan met theelichtjes aan; zelfs douchen wordt zo een romantische bezigheid. Onverwacht hadden we nog een skype-sessie met de kinderen thuis. Het was goed om ze even weer te horen en te zien. Nog een week en dan zijn we er weer!