Dinsdag 19 april

Niet voor te stellen hoe snel de tijd gaat!Vandaag al weer onze laatste dag in Soroti, morgen zal Gordon ons om 10 uur ophalen om op safari te gaan. Maar eerst vandaag nog! Ik moest vroeg op vandaag want er stond weer wat te gebeuren; om half acht zou ik worden opgepikt bij Amacet om mee de villages in te gaan. Jennifer, een Amerikaanse verpleegkundige die veel in het noorden met kindsoldaten werkt had mij uitgenodigd om met haar mee te gaan. De bedoeling was dat we vandaag Sara, een 10 jarig Oegandees meisje, naar haar familie gingen brengen. De paasvakantie was aangebroken en dit was tevens een mooie gelegenheid om te kijken hoe het met Lazarus, haar broertje was. Dit gezin was door de genetische combinatie van vader en moeder getroffen door ernstige botafwijkingen; de botten bleven zacht en groeiden nauwelijks meer. Dit had tot gevolg dat er al 5 kinderen waren overleden en dat Sara en Lazarus zeer ernstig misvormd waren. Sara woonde op de Bakery for Life compound waar ze ook naar school ging. In de landrover gingen we onderweg. Sarah zat rechtop, haar benen waren net slappe poppebenen en haar armen zaten verdraaid, ze schoof over de grond. Ze was verder intelligent en je kon gewoon met haar praten. Ze keek uit naar haar thuiskomst bij de familie, en ze was benieuwd hoe het met Lazarus was haar 3 jarig broertje. De nieuwe rolstoel, een soort driewieler bleek te zijn verdwenen; het bleef vaag wat er nu gebeurt was. Jennifer zou er nog achteraan gaan, want zij had deze rolstoel voor Sara geregeld. Dan de oude maar opgeladen: lekke banden, ketting was verdwenen, zitje lag los. Maar goed ook hier gold weer: iets is beter dan niets! Onderweg werd nog even de tolk Angelina, een blinde oude vrouw, opgehaald. We gingen op weg naar een gebied waar eigenlijk geen weg meer was; alles bestond uit voetpaadjes die van het ene groepje lemen huisjes naar het volgende groepje gingen. Een Landrover is hier zeker geen overbodige luxe. Hoe Jennifer hier de weg wist ie mij nog steeds een raadsel, volgens mij stonden er vast en zeker tekens op de bomen die ik natuurlijk had gemist!
Bij de huisjes van de familie aangekomen waren er geen ouders aanwezig; moeder was ergens op het land aan het werk en vader was al een paar dagen verdwenen. Er zwierf wel een aantal buurkinderen rond, waarvan er één verantwoordelijk voor de zorg van Lazarus was. Dit werkte natuurlijk niet. Lazarus lag zielig in een soort houten frame-pje wat voor stoeltje door moest gaan. Waarschijnlijk had hij zijn bovenbeentje gebroken, oorzaak?? We konden er echter door zijn ziekte niets aan doen dan alleen hem wat pijnstillers geven. Langzamerhand werd hij rustig en het leek erop dat hij toch genoot van alle aandacht. Veel gehandicapte kinderen worden in hutjes verborgen gehouden omdat anders de buren en familie mogelijk zouden gaan denken dat het gezin een vloek had. Lazarus werd verschoond, oogjes uitgewassen, etc. We moesten weer gaan en laten zo`n stel kinderen achter in deze omstandigheden. Hier zijn weinig tot geen opvangmogelijkheden voor dit soort kinderen, en als ze er zijn kost dit geld wat de bevolking helaas ook niet heeft. Dit soort bezoekjes zijn voor veel kinderen dan ook levensreddend. We hebben ook nog Job, een jongen van 8 jaar met ernstige toevallen(insulten), bezocht. In deze situatie was de moeder erg gemotiveerd om de verzorging te doen, zij had bewust gekozen om hem te verzorgen ook al had het haar huwelijk gekost en stond zij er alleen voor. Al deze verhalen, indrukken gaan je zeker niet in de kouwe kleren zitten; je voelt je soms machteloos over zoveel ellende. Er zijn en doen wat je praktisch kunt is dan het enige wat je kunt. Van Jennifer kreeg ik nog de uitnodiging om in juni, juli mee te gaan naar Sudan op een medische trip samen met 2 artsen en een aantal verpleegkundigen. Nog even vrij regelen enzo…..
`S middags nog even een operatie gedaan met dr. John in het ziekenhuisje naast Amacet. Je ziet, je hoeft je hier echt niet te vervelen! Jannette voelde zich vandaag niet zo lekker; soms slaat de diarree weer even toe en heb je even een dagje nodig om weer bij te trekken. Of het nu door het weer komt of door de anti-malariapillen weten we niet. Aan het eind van de middag hebben we samen nog even wat laatste inkopen gedaan; we hadden een soort Afrikaanse souvenirwinkel ontdekt dus daar hebben we weer wat weggesleept voor de thuisblijvers. S `avonds hebben we met de Nederlanders gegeten in het Landmark hotel, onze stamkroeg. Er werd afscheid genomen van een aantal vrijwilligers die op Amacet hadden gewerkt, ook Els, de projectleider, vertrok voor een break naar Nederland. Zo hebben ook wij van iedereen afscheid genomen; Ondanks de korte tijd hier heb je toch een sterke gezamenlijke band opgebouwd; zij blijven nog hier om hun fantastische werk voort te zetten.