Donderdag 7 april

De rimboe! Nou dat hebben we geweten! Het begon allemaal best rustig: een lekker ontbijt op de veranda bij een temperatuurtje van ongeveer 25�C. David de chauffeur van de dovenschool zou ons deze dag rijden; hij was keurig om 9 uur aanwezig. Dit keer reden we in een Pick-up waarin 5 personen konden zitten. Wij dachten dat we lekker bijtijds waren zodat we niet in het heetst van de dag in de auto zaten. Agnes had echter andere plannen; eerst nog even naar de markt wat groenten halen voor haar zus. Vervolgens nog brood voor haar kopen bij de supermarkt. Voordat we het wisten zaten we klem tussen allerlei tassen met de meest vreemde exotische etenswaren. Aan mijn voeten rolden nog wat overrijpe mango`s heen en weer. ‘Nu kunnen we gaan!’ dachten we, eerst maar even tanken. Na 3 tankstations te hebben gehad konden we eindelijk 25 liter diesel tanken tegen de prijs van 3000USH, dat is ongeveer €1,-, per liter. De reis kon eindelijk beginnen! De weg bestond uit rood, vastgereden grond. Geen asfalt gezien! Wel heel veel scholen met grote groepen kinderen in de meest vreemdsoortige schooluniformen. De kleuren varieerden van paarse jurkjes tot aan groene stropdasjes, zelfs gele kostuums hebben we gezien. Wel een kleurig geheel zo. Na een uur kwamen we aan bij de tante van Agnes; deze had een winkeltje waar wat spulletjes te koop waren. Jannette was even uitgestapt om de benen te strekken. Aan de overkant van de weg stonden enkele gebouwtjes waarbij er geen ramen en deuren in zaten. Het bleek een lagere school te zijn. De meester kon niet verhinderen dat alle kinderen naar buiten kwamen en schreeuwend en joelend, net alsof Sinterklaas met zijn knechten was aangekomen. Jannette heeft de meester maar even een hand gegeven en de kinderen in het engels verteld dat ze goed naar de meester moesten luisteren. Of de meester nu zo blij was met deze interruptie bleek echter niet uit zijn blik…. Na wat andere familieleden te hebben opgeladen in de laadbak konden we weer verder. We gingen nu helemaal van de weg af naar een aantal lemen hutjes met rieten daken; we waren aangekomen! iedereen kwam ons een hand geven en welkom heten, wat ze verder nog zeiden wisten we eigenlijk niet, maar ze keken er hartelijk bij. Teddy bleek een verlegen meisje te zijn van 19 jaar, gekleed in een lange rok en een doek om haar hoofd gebonden. Er woonde hier op dit erf een complete familie; de familiebanden zijn ons echter niet helemaal duidelijk geworden. Later bleek dat de buurman ook maar gekomen was met zijn kinderen. Teddy`s man mocht niet met Agnes praten of zelfs maar oogcontact hebben. Ook Agnes moest zich aan bepaalde regels van respect houden; zo mocht zij bijvoorbeeld niet in het huis van Teddy komen omdat dit van haar zwager was. Erg gecompliceerd allemaal. Gezellig met de familie barbecueën zit er niet in dus.
We werden eerst in een hutje neergezet op zelfgemaakte houten stoeltjes. De hutjes zijn erg schoon en lekker koel, verder is er eigenlijk geen meubilair aanwezig. Vervolgens werden we uitgenodigd om onder de Mangoboom te gaan zitten, gezellig met wat familieleden en veel kinderen van allerlei leeftijden. Er werd een blad met koffie gebracht, maar voordat we hieraan konden beginnen kwam er een jongetje met een kan water zodat we onze handen konden afspoelen. Dapper aan de koffie begonnen; Jannette had al bedankt, maar Cees was er ingetrapt en wilde vooral de gasten niet voor het hoofd stoten. De koffie bleek volgens Cees een mengsel te zijn van houtskool, benzine en nog wat andere duistere stoffen. Gewoon blijven lachen en net doen of je het lekker vind. Vervolgens hebben we ongeveer 2 uur onder de boom gezeten en ons bezig gehouden met naar elkaar te kijken. Teso is nou eenmaal niet de taal die we op school hebben geleerd. Ook een rondleiding door de verschillende hutjes hebben we nog gedaan. Er bleken verassend genoeg echte bedden in de hutjes van de ouders te staan. Deze werden trots aan ons geshowd. De kinderen slapen op zelfgemaakte rieten matten. Elk hutje heeft een doel: waar de kinderen slapen, kookhut, ouderhut, etc. We zagen zelfs een heuse pijl en boog tussen het dakriet zitten!! Blijven lachen dus en ze niet beledigen door wat dan ook.

In de keuken heerste een geweldige drukte: er werd een maaltijd voor ons bereid! Het koste zelfs een kip zijn leven. Dat hadden ze nu echt niet hoeven doen! In het veld waren de kinderen begonnen met het bereiden van een traktatie: een heuse rat. Die ochtend gevangen nadat hij in de teen van een van de kinderen beet. Op een vuurtje werd de pels er van afgeschraapt en werd het beest vervolgens in stukken gesneden en geroosterd. Verdere details laat ik maar even… Dit wetende was ik benieuwd wat wij voorgeschoteld zouden krijgen, toch maar even zelf in de keuken gekeken. Teddy was druk bezig een soort pannenkoeken te maken, dat zag er nog aardig uit. In de rokerige ruimte zat ook nog iemand met een soort dikke tak te roeren in een soort rood cement, waaruit ze steeds een stukje proefde. Naast haar pruttelde op een vuurtje een pan met ??? De keuken van Eucalypta was er niets bij!
De maaltijd was eindelijk klaar; eerst weer de ceremonie met het handen wassen. Nu we de wc-hut hadden gezien en het ontbreken van toiletpapier hadden opgemerkt werd het handenwassen voor ons erg belangrijk ritueel. Er werden verscheidene schalen voor ons neergezet met daarin: een soort kool met tomaten, gekookte kip, gekookte geit, en aardappelen. Verder was er nog rijst en pannenkoeken (chapati`s). Denkend aan de diarreeremmers in de toilettas begonnen we onze borden moedig vol te scheppen. De kool, aardappelen, rijst en pannenkoeken smaakten verrassend lekker. De geit smaakte naar… tja hoe je denkt dat geit zal smaken. De kip hebben we bij nader inzien maar niet gegeten omdat er twijfels waren of deze wel gaar was. De overige familieleden bleven op een afstand kijken hoe wij deze maaltijd “genoten’. Voor hun werd het ‘rode cement’ opgediend met wat kooltomatenmengsel. Het rode goedje bleek een lokaal brood te zijn wat samen met de groente gegeten diende te worden. Dapper hebben we onze borden leeggegeten en al met al viel het best mee. Het werd tijd dat we weer begonnen aan de terugreis. David,de chauffeur, moest tenslotte ook weer terug naar Kumi, zijn woonplaats. Nu volgde een uitgebreide afscheidsceremonie waarin zelfs sommige vrouwen al buigend tot op de grond ons een hand gaven. Je zou ze wel weer overeind willen trekken en heel hard “arise and shine” willen roepen!! Alle kinderen kwamen langs…ja, en dan moet je weer gaan en hen achterlaten in hun wereld. De terugreis werd bijna in stilte afgelegd; zo vol emoties, ervaringen en indrukken. Onderweg zagen we heel veel gekleurde uniformen weer verdwijnen in de rimboe: de school was ook afgelopen en de leerlingen gingen terug naar hun hutjes. Thuisgekomen hebben we een broodje gegeten en vol van deze dag zowel letterlijk als figuurlijk zijn we vroeg naar bed gegaan. Wat zal morgen ons weer brengen?