Maandag 11 april

We zijn naar de dovenschool geweest!! Een onvergetelijke ervaring!! De kinderen, personeel van Ngora hebben ons hart veroverd. Wat een mooie mensen daar; maar ook: wat een nood! Maandagmorgen zijn we vertrokken met David, de chauffeur van de dovenschool, naar Ngora de plaats waar de dovenschool is gevestigd. Onderweg zagen we weer hetzelfde beeld: overal kinderen in kleurige uniformen op weg of bij een school. Het valt op dat de mensen hier zo vrolijk zijn, ze zwaaien gelijk en lachen uitgelaten. Na een uurtje waren we bij de Dovenschool. We zouden overnachten in het Guesthouse. Nieuwsgierig gingen we kijken; waar zouden we terecht komen?! Het bleek dat er toch nog een probleempje was: de 2 dames waren nog steeds aanwezig, wij konden 1 slaapkamer gebruiken en de rest gezamenlijk. ‘Dit was toch niet de afspraak?’ dachten we. Maar je bent en blijft in Afrika! Charles, de hoofdmeester van de school, had nog een oplossing; één van ons kon ergens anders op de compound gaan slapen. Tja, dit was voor ons wel een dilemma. Achteraf gelukkig hebben we besloten om het dan maar zo te gaan doen. Julienne in ander gebouw en wij in de slaapkamer in het Guesthouse. Sommige dingen kun je zelf gelukkig niet regelen, dat bleek gelijk. De 2 dames bleken 2 jongen meiden uit de U.K. te zijn: één was een vroedvrouw die werkte in de kraamkliniek om de hoek. En de ander bleek een net afgestudeerde arts te zijn die meehielp in het plaatselijke hospitaaltje. 2 ontzettend leuke en gemotiveerde meiden die namens een ministry waren uitgezonden naar dit gebied en van aanpakken wisten. Toen een rondleiding langs de klassen. Wat voel je je anders, als iedereen rond jou met zijn armen en handen staat te zwaaien en zo communiceert. Nu waren wij de vreemde eend in de bijt. En begrepen vaak niet waar de kinderen en onderwijzend personeel het over had. Maar ook hier weer die grote vrolijkheid, ontwapenend gewoon!
De slaapkamer werd ingericht; twee gammele 1-persoonsbedden met een piepend matras; gelukkig maar 3 nachtjes! Na meer dan 25 jaar huwelijk kunnen we dit ook nog wel aan. Cees sliep meer rechtopzittend doordat de vering was doorgezakt. Het toilet mochten we niet teveel doorspoelen omdat er een watertekort was. Bovendien bleken er ook nog vleermuizen in het luchtgat boven het raam te bivakkeren. Gelukkig er was een koelkast! Helaas zaten er geen plankjes in zodat alles er gewoon los ingestapeld werd. Soms denk je: ‘kan het nog erger?’. Maar we zijn hier niet voor onszelf denk je dan moedig! Eerst maar even wat karton op maat gesneden en het luchtgat afgesloten zodat die beesten niet meer binnen konden komen. Vervolgens een handdoek voor het raam gehangen en de bedden opgemaakt met een synthetisch lakentje. Het lijkt zowaar gezellig!
Na de lunch zijn we met Anne, de vroedvrouw naar de kraamkliniek gegaan om daar te gaan kijken. Een schok, geen woorden voor te vinden wat we daar aantroffen. we kregen een rondleiding van het hoofd van deze kliniek. Een geweldige vrouw die ook niet meer kan doen omdat er domweg geen geld en dus geen middelen zijn. Het bleek dat er gemiddeld per maand 200 bevallingen plaatsvinden. Van het Governement kregen ze per 2 maanden 50 paar handschoenen; reken maar uit…. Met de aanwezige middelen worden echt wonderen verricht! Echoapparaat?, cortone?, laboratorium?, allemaal niet aanwezig. Alleen de bekende houten toeter lag klaar voor gebruik. Zwangere vrouwen die een weenactiviteit hadden gehad welke was opgehouden overnachten gezamenlijk in een grote zaal. De meesten gewoon op de grond. Overdag leefden deze vrouwen rondom de kliniek in afwachting van hun bevalling. Vaak was er familie bij aanwezig om ze te verzorgen en voor ze te zorgen. Combineer dit beeld met grote Mango-bomen waarin duizenden krijsende vleermuizen bivakkeren, en je begrijpt dat dit een verbijsterende ervaring voor ons was. In de kraamzaal lagen pas bevallen moeders met hun kinderen. Dit lijkt heel leuk natuurlijk, je verwacht dat de moeders heel blij zijn met hun baby`s. Totdat een moeder tegen je zegt: “please, take her with you?! En dan…. gewoon maar doorlopen en er niet over nadenken. Diep onder de indruk, stil, gaan we weer naar het Guesthouse terug, wat moet je verder nog zeggen….Groot respect voor de mensen zoals Anne die hier als vrijwilliger hun werk doen. Wij willen in Ngora ook helpen zoveel als we kunnen.