Woensdag 30 november 2011

De ouderdag vandaag zo om 10.00 uur beginnen. Wij hadden nog het een en ander af te maken in de Assembly Hall (AH). Evert zij dat we gerust konden starten ’s ochtends want de meeting zou uiteindelijk toch pas om 12.00 uur beginnen. Dus wij op weg naar de AH. Daar aangekomen werd het bankstel uit de hoofdmeesters huis gedragen en neergezet. Ook kwamen er ergens boxen en een microfoon vandaan. Maar stel er niet teveel van voor want het geluid kraakt er op los en na een poosje viel de stroom weer eens uit. Om 2 uur later weer ineens aan te vliegen. En wij in al die bedrijvigheid met niks maar door verven. Om een uur of 1 waren we klaar. Ik ben naar het guesthouse gegaan om te douchen. Ik sta er net 5 minuten bij (niet onder, want dat kan hier niet) of mijn moeder staat bij de deur te schreeuwen: Janneke kom eruit want er staat een hele horde mensen voor deur. Je liegt, zei ik. Maar ze ging maar door. Even later kwam ze weer terug: er is nu ook nog een auto gearriveerd en we wachten met z’n allen op jou. Sta je daar in de douche. De eer was namelijk aan ons om de staffroom te openen nu we die hadden geschilderd. Dus ik half gebakken de deur uit. Word de deur van de auto plechtig open gedaan om in te stappen om vervolgens 150 meter verder weer uit te stappen voor de deur van de staffroom. Terwijl we dat 2 weken al 100 keer op en neer hebben gelopen. Wat een poppenkast. Maar je durft ook niet al te hard te lachen want het is súper serieus allemaal. Dus wij naar binnen gehaald tussen alle mensen daar als ‘de painters’. Ik was de enige met een fototoestel dus moest ik wat foto’s maken van wat mensen. Daarna werd verzocht naar de AH te lopen. In tempo standje 0. Ik moest me telkens inhouden met lopen. Daar aangekomen werden de Mzungu’s uitgenodigd plaats te nemen op afgrijselijk grote bankstellen die op de verhoging stonden, echt ik kon m’n lachen niet inhouden. Nou en toen begon het. Het duurde uuuuuren! We begonnen rond 1 uur en waren 5 uur klaar met het luisteren naar oneindige toespraken over zo goed als niets. En men praat ook in tempo standje 0. Er was een gast die gewoon tijdens de toespraak een krant erbij pakte. De bisschop ofzo vertrok voor een half uur en kwam doodleuk weer terug. Kortom het is meer poppenkast dan dat er iets interessants word verteld. De situatie is natuurlijk al eeuwig zonder uitzicht dus ja. Toen kwam nog het ergste we werden uitgenodigd om bij een tafel op het podium eten op te halen. En dat vind ik dus het ergste. Je proeft de armoede dan ook. Alles smaakt naar rook. Dus alles smaakt hetzelfde en is weinig voedzaam. Ook het vlees is het goedkoopste van het goedkoopste: organen van dieren en ik had ook iets op m’n bord liggen. Nel had het al vaker meegemaakt en had bijna niets genomen. Het zweet brak me uit. En kotsneigingen heb ik weggezucht. Niet eten is namelijk beledigend en je zit op een podium tegenover de mensen op die grote bank. En dan moet je uiteraard ook nog met je handen eten. Dat is ook een gehannes. En dat terwijl die mensen de dag van hun leven hadden: een keer geen posho (soort wit cement) en bonen. Maar goed, we leven.
Daarna vertrokken kinderen met een kist of koffer op hun hoofd naar huis. Sommige huilden. Eén jongen die flink had geholpen bij het schilderen kon niet weg komen. Eén meisje was bang om naar huis te gaan. Ze hebben het vaak beter op school dan thuis en daar moet je verder dan ook niet teveel over nadenken. Dat zeggen we dan ook vaak tegen elkaar hier: nu niet nadenken! We kregen weer een levende kip als geschenk. En dat beest ging ervan door met z’n pootjes aan elkaar gebonden. Evert er achteraan. Maar daar waren de 2 hanen van de buren die doken er boven op. Ik schreeuwen: red hem! Maar goed de kip was in de stress en die hebben we in een paarse ton gedaan. Af en toe wat gestommel ’s avonds. Het hoort er allemaal bij. Welterusten.