Woensdag 13 april

We zijn nog steeds in Ngora op de dovenschool. Vandaag alweer de laatste dag voor ons. We kijken nu al tegen het afscheid op. De kinderen hebben ons hart gestolen. Het onderwijzend personeel doet van alles om de kinderen wat bij te brengen. We moeten er maar niet teveel aan denken dat deze kinderen het grootste gedeelte van het jaar opgroeien zonder vader of moeder. Vandaag worden de stoelen en tafels geschilderd in leuke felle kleuren. Jannette gaat enthousiast met haar aanhangers aan de gang. Zeer serieus wordt alles aangepakt. Het knapt echt op en brengt een heel andere sfeer in de eetzaal. Op een gegeven moment liep er een spoor van blauwe verfdruppels de zaal uit. Jannette natuurlijk nieuwsgierig wat dat nu kon zijn. Het spoor werd gevolgd naar buiten toe. Daar zat een jongetje met een in de blauwe verf gedoopte tandenborstel stiekem zijn slippers blauw te verven! Zeg daar nu maar eens iets van! Aan het eind van de ochtend was de verf op. Snel maar nieuwe verf gaan halen. Samen met Cees en David naar Ngora om inkopen te doen. Bij een winkeltje hebben we de complete voorraad leeg gekocht. Voor wat hier een goed maandsalaris is, konden we weer vooruit. De valuta is constant een gereken in getallen die je gauw gaan duizelen. 10.000 Ugandese shilling is omgerekend € 3,- . Het gemiddelde maandsalaris ligt hier tussen de 40.000 en 80.000 USH, wat dus neerkomt op tussen de € 12 en € 24. Om alles te gaan vergelijken met euro`s is het dan ook een heel gereken. Eindelijk zijn we miljonair!
De banken worden beschilderd met een mooie mahoniekleurige lak. Alles knapt ontzettend op. Ook de jongens die meehielpen genoten van het schilderen. Hoe verder de dag vorderde kwamen er steeds meer toeschouwers om te kijken hoe het werd. Jannette kon eindelijk zeggen dat dit project in ieder geval gelukt was. Na het bezoek, samen met Ciara, de Engelse dokter, aan dr. Ekure in Kumi was Cees weer op de dovenschool gearriveerd. `s Middags kwam er een jongetje met een wond aan zijn been naar ons toe. Hoe het ontstaan was is ons nog steeds niet duidelijk maar hij had er in ieder geval last van. Cees haalde maar even zijn kleine reis-verbandtasje om even een verbandje er om heen te doen. Na deze actie stond er een rij met kinderen die overal allerlei wondjes en plekjes hadden. Ja, en daar sta je dan met 2 alcoholdoekjes en een stukje pleister….Toch maar iets gedaan en mijzelf voorgenomen de volgende keer zeker meer mee te nemen. We werden zelfs naar de onderwijzeres gedirigeerd waar bleek dat haar baby’tje ziek was. Zij had een uitslag onder de oksel, welke zo te zien, ontzettend jeukte. De onderwijzeres was zelf ook doof maar kon toch duidelijk maken dat ze al een aantal nachten niet had geslapen omdat het kindje zo huilde. Daar sta je dan… ze maakte duidelijk dat ze geen geld had om naar de dokter te gaan in het hospitaal, dus of wij iets konden doen. We dachten aan Ciara, die immers een dokter was. Zo gezegd zo gedaan. Ciara kwam op het idee om iemand te vragen van het ziekenhuis om te kijken. Er kwam een ervaren kinderverpleegster die wel even mee wilde. Het kindje werd bekeken en het bleek dat het een huidziekte had waarvoor verschillende medicatie nodig was. Op een papier werd alles opgeschreven en de onderwijzeres kon gelijk naar het ziekenhuis gaan. Om te zorgen dat ze dat ook echt zou gaan doen hebben we via een tolk maar aan haar duidelijk gemaakt dat wij alle kosten zouden betalen. Waar beginnen we aan!? Later in de middag kwam ze weer terug; het kindje had een infuusnaald in haar hoofd en had inmiddels de eerste shot antibiotica gehad, `s avonds om 22.00u zou de volgende gift volgen. Ook had ze verder nog zalf en pillen gekregen. Cees begon hem al te knijpen denkend aan de Nederlandse prijzen. In de avond kwam deze vrouw terug met haar baby’tje wat was ze blij en gelukkig: het kindje lag lekker te slapen en oogde al een stuk beter. De volgende morgen voordat we vertrokken zagen we haar nog, en zowaar het kindje lachte tegen ons! Ze zwengelde aan onze armen om ons te bedanken, maar nu komt het nog: de rekening.
Het koste omgerekend ongeveer € 8,-!! Zo kun je dus ook iemand helpen, je begint ergens aan en je weet niet waar het eindigt. Het was en is het dubbel waard om zoiets te doen! We weten ook wel dat je niet de hele wereld op je nek kan nemen, maar “it is just to be” (het is gewoon er zijn)!
In het gebied waar we zitten is geen internetverbinding mogelijk. Dit vinden we erg lastig omdat er vanavond een skype-sessie met het thuisfront gepland staat. Cees heeft er 4 SMS-en via verschillende telefoons, aan verschillende nummers gewaagd om dit duidelijk te maken. We hopen dat dit gelukt is, het is toch wel lastig om zo afgesloten van de buitenwereld te zitten. Gelukkig weten we dat de thuisblijvers het allemaal aankunnen; er komen berichten binnen over pannenkoekhuizen en Mc flurry`s dus dat zit wel goed!
Vanavond hebben we gezellig bij elkaar gezeten, samen met de Engelse dames; het was echt gezellig! Op een gegeven moment is er zelfs wat frisdrank gehaald buiten de compound. We hadden gekozen voor “Marinda”; een zoet drankje met bubbels wat in de verte leek op cassis. Samen met wat vers gebrande pinda`s: wat hebben we het goed!! Ondertussen hebben we met behulp van de Engelsen de spelregels voor ganzenbord vertaalt. We hadden een paar van deze spellen gegeven aan de klassen, maar als je geen spelregels hebt kun je er niets mee. Dus vertalen dan maar, alles wordt netjes uitgeschreven op een kladblok. De volgende morgen bleek Ciara, inclusief kladblok met spelregels, al vroeg vertrokken naar het ziekenhuis te Kumi!! We hadden in ieder geval een leuke avond. Morgen weer naar Soroti, de reis is uitgesteld tot na de middag; David wil graag dat we eerst nog op bezoek komen bij zijn huis en gezin. We zijn benieuwd!