Vrijdag 15 april & zaterdag 16 april

Na een nachtje heerlijk te hebben geslapen ontwaken we weer rond een uur of 8. Vandaag en verder dit weekend zijn we van plan om even lekker bij te komen van alle emoties en indrukken. Ook de was moet weer even gedaan worden. Agnes wil ook graag de was doen maar het is hier niet gebruikelijk dat iemand anders je ondergoed wast. Dus dat gaan we dan maar zelf doen deze dagen, vanzelfsprekend zullen er ook weer de nodige inkopen gedaan moet worden. We beginnen de dag met een lekkere toast en scrambled eggs. Dit is een specialiteit van Agnes; heerlijk zijn we de dag zo begonnen. Zittend op de veranda met een uitzicht op palmbomen, koeien en zwaaiende langslopende kinderen. Na het ontbijt wordt de computer aangezet en allereerst gecheckt of er internetverbinding is; gelukkig, hij doet het! Er komen veel reacties binnen op alle verslagen: bedankt allemaal! we vinden het erg leuk om te merken dat iedereen zo meeleeft met ons. Vandaag ook even de verslagen weer bijwerken; de afgelopen tijd is het door alle intensieve dagen er soms niet van gekomen. Ook de foto`s en video`s worden weer op de computer gezet. Al met al hebben we al een hele verzameling beeldmateriaal. Helaas is het fototoestel deze week gesneuveld. Of het nu door het warme weer kwam of dat hij de beelden niet meer aan kon zullen we nu nooit meer te weten komen. Het kan natuurlijk ook gewoon stof zijn geweest. Vrijdagmiddag even naar de markt gegaan. Hier trek je dan ook minimaal 2 uur voor uit. Het begint te wennen en de mensen beginnen ons ook te herkennen. Er is zelfs een man die speciaal voor ons watermeloen heeft meegenomen ook al was het seizoen al voorbij. Kinderen hangen aan je benen; we hebben ze maar een lolly gegeven. Er stonden ook een paar jongens waar we mee in gesprek kwamen over voetbal. Ze kenden alle spelers van het Nederlandse elftal! De meeste mensen die je spreekt, en dat zijn er nogal wat, denken dat je uit Amerika komt. Als ze horen dat je uit Nederland komt beginnen ze gelijk over voetbal. het contact met de bevolking is heel makkelijk; iedereen begint altijd standaard met de vraag ”how are you?”. Het antwoord dat dan van je verwacht wordt is dan weer: ”I`m fine, thank you! How are you?”. Een gesprek is geboren. Men heeft hier een ontzettend gevoel voor humor en ziet overal het grappige van in. Volgens mij is dat ook een manier van overleven.
Op zaterdag is de was verder gedroogd, dat is hier niet zo`n probleem bij een temperatuur van rond de 35�C. Als diner hadden we gedacht om lekker Tilapila vis te gaan eten met aardappels en worteltjes. De vis was 2 weken gelden al gekocht op de markt en tot die tijd in de vriezer bewaard. Julienne stortte zich op het vis bakken, het zag er al met al nog wel eetbaar uit. Tot we een hapje namen: het was bitter, echt niet goed meer dus. Daar ging onze avondmaaltijd. Als troost hebben we `s avonds nog maar een stukje Salamiworst genomen van de Lidl. Zo langzamerhand raken al onze Nederlandse etenswaren op: afgelopen week is de laatste halve stroopwafel samen met een bakje koffie verorberd. Een klein Hollands moment noemden we dat! Nog een weekje en dan zetten we voet op Nederlandse bodem!